Απέναντι στη γενικευμένη βίαιη επίθεση κράτους και αφεντικών δεν υπάρχει κανένα θεσμικό αντίβαρο και καμιά θεσμική λύση. Η μόνη λύση των καταπιεσμένων είναι οι δρόμοι. Η αντίσταση και η οργάνωση των από τα κάτω. Ο αγώνας για τη κοινωνική επανάσταση. Ο αγώνας για μια κοινωνία ισότητας-αλληλεγγύης-ελευθερίας. Αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται ενάντια στη κρατική/παρακρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Απεργία 18 Οκτώβρη-Συγκέντρωση Μουσείο 11πμ

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ συγκέντρωση 10 π.μ. Μουσείο.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Στις συνεχώς σκληρότερες συνθήκες εκμετάλλευσης στους χώρους εργασίας που επιβάλλουν τα αφεντικά μέσα απο την επίταση του εκβιασμού της ανεργίας.
Στη φτώχια και την εξαθλίωση που πλήττουν όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια. Στη στοχοποίηση και τις κατασταλτικές επιχειρήσεις, που συνεπικουρούνται από τη δολοφονική δράση νεοναζιστικών ομάδων κρούσης εναντίον των μεταναστών, του πιο υποτιμημένου και αδύναμου κομματιού της τάξης των εκμεταλλευόμενων, με στόχο την εμπέδωση του φόβου και της υποταγής όλων των καταπιεσμένων.

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΑΣ

Χωρίς αυταπάτες για τον εξανθρωπισμό του κράτους και του καπιταλισμού, μέσα απο την ενδυνάμωση, το πλάτιασμα και τη δικτύωση συλλογικών δομών απο τα κάτω στις γειτονιές, στους χώρους εκμετάλλευσης, στα σχολεία και τις σχολές.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 26/9 10 π.μ. ΜΟΥΣΕΙΟ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

Μοναδική ελπίδα απελευθέρωσης της τάξης μας ήταν και παραμένει ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση

Οι τελευταίες εκλογές προκηρύχθηκαν ως απάντηση του πολιτικού συστήματος στην κρίση κοινωνικής νομιμοποίησής του, όπως αυτή εκφράστηκε στους δρόμους με τις δυναμικές και μαζικές κινητοποιήσεις των δύο τελευταίων ετών, με  αποκορύφωμα την 12η Φλεβάρη. Οι εκλογές, ως θεμελιώδης διαδικασίας ανάθεσης και αντιπροσώπευσης, αποτέλεσαν, έστω και πρόσκαιρα, το σημείο επανανομιμοποίησης της αστικής δημοκρατίας. Έγινε φανερή η αναδιάταξη των αστικών πολιτικών δυνάμεων (κυβερνητικών και αντιπολιτευόμενων) που θα αναλάβουν τη συνέχιση και την ένταση της αντικοινωνικής επίθεσης του κράτους και των αφεντικών στους καταπιεσμένους, οδηγώντας μας σε μεγαλύτερη εξαθλίωση. Από τη μία, το σοσιαλ-νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, το οποίο ανέλαβε την κυβέρνηση και από την άλλη το σοσιαλδημοκρατικό που εκφράζεται κύρια πλέον από το ΣΥΡΙΖΑ, επιφορτίζονται με τη λήψη νέων δυσμενέστερων μέτρων καθώς και με την υπέρβαση των κοινωνικών αντιστάσεων.

Βασικό διακύβευμα και για τα δυο κυρίαρχα κομματικά μπλοκ ήταν η εκτόνωση της διάχυτης κοινωνικής οργής που παράγεται από τις επιβαλλόμενες και διαρκώς επιδεινούμενες συνθήκες εξαθλίωσης και η διοχέτευσή της σε ακίνδυνα για το καθεστώς κοινοβουλευτικά κανάλια. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επιστράτευσαν το φόβο μιας πιθανής χρεοκοπίας, της κατάρρευσης της οικονομίας και του εσωτερικού εχθρού (οροθετικές, μετανάστες, απεργοί) προκειμένου να τρομοκρατήσουν, να προβάλλουν την «εθνική ενότητα» και να αποσπάσουν εκ νέου ένα μεγάλο μέρος της απολεσθείσας συναίνεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του πρότεινε την επιστροφή στο κεϋνσιανό μοντέλο διαχείρισης, προσπάθησε να καλλιεργήσει αυταπάτες για την ύπαρξη λύσεων εντός του καπιταλισμού, προτάσσοντας ως λύση τη συνδιαλλαγή με τους ταξικούς μας εχθρούς. Κατάφερε έτσι, σε μεγάλο βαθμό, να κεφαλαιοποιήσει τις ριζοσπαστικές κινηματικές διαδικασίες των δύο τελευταίων ετών και να αποτελέσει μια νέα δύναμη στήριξης του συστήματος.

Η νεοναζιστική χρυσή αυγή, κρατικό ενεργούμενο από την ίδρυσή της και πολιτικός επίγονος των χιτών και των ταγματασφαλιτών, αποτέλεσε πόλο συνάθροισης κυρίως των ακροδεξιών που «φιλοξενούνταν» μέχρι τώρα στο ΛΑΟΣ και τη ΝΔ. Έγινε προσπάθεια να παρουσιαστεί σε αυτές τις εκλογές ως αντισυστημικό μόρφωμα και καρπώθηκε εκλογικά ένα απογοητευμένο, συντηρητικό τμήμα της κοινωνίας που αποφάσισε να εκφράσει με την ψήφο του τα πιο αντιδραστικά του ένστικτα, όπως αυτά καλλιεργούνται και αναπτύσσονται σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης. Απευθυνόμενη σε αυτά ακριβώς τα ένστικτα, προτείνει ως άμεση λύση τον εθνικισμό και την εξόντωση όσων στοχοποιούνται από το κράτος ως εσωτερικός εχθρός. Αν και επιχειρεί να προβάλλει ένα κοινωνικό προσωπείο, θα χρησιμοποιηθεί στο άμεσο μέλλον όπως και στο παρελθόν ως συστημική εφεδρεία, ενισχύοντας την κατασταλτική και αντικινηματική δράση των επίσημων κρατικών δυνάμεων.

Παρά την τεράστια προσπάθεια των ΜΜΕ και των κομμάτων να μας πείσουν για τη σπουδαιότητα  και την κρισιμότητα «αυτών ειδικά των εκλογών», παρά την προσπάθεια τρομοκράτησης και χειραγώγησης της κοινωνίας, δεν κατάφεραν να πείσουν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, το οποίο έμεινε ασυγκίνητο και δεν συμμετείχε στις εκλογές. Κατάφεραν όμως αυτό που δεν είχαν καταφέρει επί δύο χρόνια, χρησιμοποιώντας κάθε πρόσφορο σε αυτούς μέσο. Την προσωρινή αδρανοποίηση των κινητοποιήσεων, την απομάκρυνση των ανθρώπων από το δρόμο, την ανάσχεση της περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων της κοινωνίας και της κινηματικής ανάπτυξης. Επιπλέον, επέβαλαν μια άκρως συντηρητική ατζέντα «δημόσιας» συζήτησης.

Ως αναρχικοί αντιταχθήκαμε  εξ αρχής σε κάθε εκλογική διαδικασία και συμμετοχή, προτάσσοντας την ταξική-κοινωνική αυτοοργάνωση. Δε θεωρήσαμε ποτέ ότι η συμμετοχή στις αστικές εκλογές με οποιοδήποτε τρόπο, μπορεί να αποτελέσει λύση ή να βελτιώσει τις συνθήκες καταπίεσης και εκμετάλλευσης που υφίσταται η τάξης μας. Η αντίθεσή μας στην εκλογική διαδικασία, προέρχεται από την πάγια θέση μας ενάντια στη διαμεσολάβηση και την ανάθεση. Για εμάς η άρνηση του συστήματος συνεπάγεται την δημιουργία αυτοοργανωμένων, αντιεραρχικών δομών στους χώρους εργασίας, στη γειτονιά, στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, σε κάθε τόπο που οι καταπιεσμένοι συναντώνται και ζουν. Οι δομές αυτές πρέπει να εκκινούν αγώνες, να τους κλιμακώνουν, να ωθούν προς την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Μέσα από την αλληλεγγύη και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, θα αποτελέσουν το πρόπλασμα της αυριανής, ελεύθερης, αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας.

Συνεπώς, μετά τις εκλογές, δεν μπορούμε παρά να συνεχίσουμε να οξύνουμε τον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Για εμάς, ο αγώνας αυτός διεξάγεται συλλογικά, αδιαμεσολάβητα, μακριά από ειδικούς και επίδοξους εκφραστές του, προωθώντας μια συνολική επαναστατική κατεύθυνση. Προτάσσουμε δηλαδή την ανάπτυξη ενός κινήματος ικανού να αντισταθεί και να αντεπιτεθεί, να κινηθεί έξω από τα όρια του συστήματος, ριζοσπαστικοποιώντας τους αγώνες στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ | Η αντιεκλογική προκύρηξη της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

Το μεγαλύτερο προσόν  της «δημοκρατίας» σε σχέση με  τη δικτατορία είναι η ικανότητά της να επιβάλει τα ερωτήματα που τη βολεύουν αντί να προσπαθεί με το περίστροφο να εξασφαλίσει τις απαντήσεις.  Η  ιερή στιγμή της δημοκρατίας είναι οι εκλογές:  εκεί που όλοι, εθνικά ομόψυχοι,  αφέντες και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί, σαν να μην τρέχει τίποτα, ισότιμα υποτίθεται, καλούνται να απαντήσουν το μεγαλύτερο και το πιο πλαστό ερώτημα που μπορεί να τεθεί: ποιοι θα είναι οι δικτάτορες για τα επόμενα χρόνια. Ποιοί θα αποτελέσουν την αισχρή εκείνη  μειοψηφία που θα αναλάβει την πολιτική διαχείριση του κράτους, που θα κάνει κουμάντο στην τεράστια πλειοψηφία  και θα εξασφαλίσει τα συμφέροντα του εαυτού της και των νόμιμων μπράβων, των νόμιμων απατεώνων, των νόμιμων ληστών που στην πολιτική γλώσσα λέμε «καπιταλιστές».
Πολιτικοί, θεσμοί, δικαιοσύνη, αφεντικά, υποψήφιοι δικτάτορες, κανάλια, περσόνες, διανοητές, όλος ο συρφετός αυτών που δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούν στη θέση μας είναι αυτοί που μας ζητούν να πάμε στις κάλπες, να ψηφίσουμε.
Μας προτρέπουν  να προσπαθήσουμε ακόμα και να τους γκρεμίσουμε  από το θρόνο τους ρίχνοντας ένα σημαδεμένο χαρτί σε μία κάλπη…
Δεν μπορεί να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να θεωρεί  πως μέσα από τη διαδικασία της καθολικής ψήφου και της επιλογής αντιπροσώπων  μπορεί να αλλάξει κάτι εις βάρος του καθεστώτος.  Αντίθετα, η ψήφος είναι ένα συγχωροχάρτι για το παρελθόν και μια λευκή επιταγή για το μέλλον μας, μια δήλωση νομιμοφροσύνης, από εμάς τους εκμεταλλευόμενους προς το κράτος και τους καπιταλιστές. Η θέση μας αυτή ως αναρχικοί/ες,  κάνει σαφές πως  όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να κατέβουμε σε εκλογές αλλά ούτε και πρόκειται  να «στηρίξουμε» (ευθέως ή με κλείσιμο του ματιού) κανέναν διεκδικητή εξουσίας. Από το αναρχικό κίνημα, κράτος και κεφάλαιο δήλωση νομιμοφροσύνης δεν περιμένουν. Αυτή η πάγια αναρχική θέση, μετά από δεκάδες εκλογικές αναμετρήσεις που έχουμε ζήσει, αν μη τι άλλο, έχει επιβεβαιωθεί…

Μετά τις γενικές θέσεις ας πάμε και στο τώρα, σε αυτές τις εκλογές.
Μπορεί κανείς και καλοπροαίρετα, να μας αντιτείνει πως η κατάσταση, αυτή τη φορά είναι διαφορετική. Δεν θα επιλεγούν μόνο δικτάτορες, θα δοθεί και μήνυμα για την ίδια την πολιτική κατεύθυνση, για το αν θα έχουμε αύριο να φάμε. Γιατί να πάει χαμένη (ακόμα και ως σκουπίδι) η ψήφος;
Εμείς λέμε πως ακόμα περισσότερο σε αυτές τις εκλογές, στις 6  Μάη 2012,  είναι αναγκαίο να αρνηθούμε την ψήφο.
Μέσα σε 38 χρόνια από την πτώση της χούντας  οι καταπιεσμένοι είδαμε την κατάρρευση των κομμάτων σαν «δημοκρατικών δυνάμεων» κοινωνικής συσπείρωσης και φορέων ιδεολογίας και την αποκάλυψή τους σαν κλίκες δύναμης και εκκολαπτήρια παραγόντων. Είδαμε  χωρίς μακιγιάζ τι είναι το σύνταγμα, τι είναι νόμοι, δικαστήρια, εξαρτημένες και ανεξάρτητες αρχές. Είδαμε  που καταλήγει η «λαϊκή κυριαρχία», συνηθίσαμε στα δακρυγόνα, αντιληφθήκαμε τι είδους τάξη μας έταζαν. Είδαμε τέλος, μέσα σε 2 χρόνια να εξανεμίζονται τα ιδεολογήματα της «σταθερότητας», της «ευμάρειας», της «σιγουριάς για το μέλλον». Είδαμε να χάνεται ότι κερδήθηκε ακόμα και με αίμα, είδαμε να ζητάνε πίσω με τόκο, μέχρι  και αυτά με τα οποία το καθεστώς εξαγόρασε τη σιωπή και την υποταγή ενός μεγάλου κομματιού των καταπιεζόμενων όλες αυτές τις δεκαετίες.  
Οι εκλογές δεν άλλαξαν τίποτα ως τώρα, ούτε εμπόδισαν τα σχέδια κράτους και κεφαλαίου στο ελάχιστο, κι αυτό είναι πλέον ορατό από όλους, να ο λόγος που κάνει αυτές τις εκλογές κρίσιμες για την εξουσία και τη χαμένη αξιοπιστία της.
Κάθε επιχείρημα, κάθε προπαγάνδα, κάθε εξαγορά, προηγούμενων εκλογών έχει γίνει σκόνη.
Η δημοκρατία κινδυνεύει να μείνει γυμνή.
Χρειάζονται επειγόντως καινούρια διλλήματα, όπως και χρειάζονται και καινούριο πολιτικό προσωπικό , ένα συνολικό πακέτο πολιτικής αξιοπιστίας κατασκευασμένο έν ανάγκη (αφού δεν μπορούν πλέον ούτε από τα σπίτια τους να βγουν) στην αποστείρωση των τηλεοπτικών στούντιο. Και έχουν ήδη ξεκινήσει να το κατασκευάζουν:
Όλος ο μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου από τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς, μέχρι τα ρουσφέτια και τα έκτακτα νομοσχέδια και πάνω από όλα τα Media, στοχεύουν στην επιβολή εκείνων των νέων διλλημάτων που θα εκβιάσουν τη συμμετοχή μας στη δημοκρατική αρένα.
Μπροστά στην αποτυχία μιας ολόκληρης περιόδου, αλλά και μπροστά σε μια νέα, ακόμα πιο επίπονη περίοδο που έρχεται, η πολιτική και οικονομική εξουσία προσπαθεί να εμπλέξει ξανά, και να καταστήσει συνυπεύθυνη όλη την καταπιεζόμενη κοινωνία.
Είναι εύκολο να το δει κανείς στην ίδια τη φύση των διλλημάτων: Μέσα ή έξω από την Ευρώπη (δηλαδή με ποια υπερδύναμη θα μοιράζεται το ρόλο του νυχτοφύλακα των καπιταλιστικών συμφερόντων  η ελληνική κυβέρνηση), ευρώ η δραχμή (ποιοι κλάδοι του κεφαλαίου θα ωφεληθούν περισσότερο από την κατάρρευση των μισθών και την εκποίηση του δημόσιου πλούτου με οποιοδήποτε νόμισμα) και φυσικά «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», δηλαδή αν η εξελισσόμενη κοινωνική πτώχευση θα επιτηρείται (προς όφελος των ίδιων πάντα συμφερόντων) από τους «καθωσπρέπει» διεθνείς μηχανισμούς ή θα ξανααναλάβουν αυτό το πόστο οι εγχώριοι τοποτηρητές.
Και το «καλό δίλλημα» έχει πάντα και «τρομακτικές συνέπειες» αν απαντηθεί λάθος: μια βιομηχανία τρομοκρατίας με επικείμενα στρατιωτικά πραξικοπήματα, διεθνείς επεμβάσεις, εθνικούς κινδύνους, λοιμούς, κοινωνική ζούγκλα, έχει αρχίσει να παράγει μαζικά φόβο. Πότε άμεσα και εξόφθαλμα, πότε ύπουλα και έμμεσα: εγκληματικότητα, μετανάστες, πόλεμος των άκρων …
Προσβλητικά  χοντροκομμένη αυτή η προπαγάνδα  επενδύει στον αποπροσανατολισμό που έχει επιφέρει ο καταιγισμός των τελευταίων 2 χρόνων στους καταπιεσμένους, βασίζεται πάνω από όλα στη διάλυση του κοινωνικού ιστού και της αποδυνάμωσης των δομών κοινότητας και των πεδίων ζύμωσης και αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία και του φόβου που παράγει αυτή η διάλυση
Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα αδυναμίας των καταπιεσμένων θέλει να επισφραγίσει με τις εκλογές αυτές το καθεστώς. Και σε αυτήν να στηρίξει τη νέα μακροπρόθεσμη στρατηγική της: με ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, με πολυδιάσπαση του δικομματισμού και την παραγωγή κομμάτων για κάθε γούστο.
Το να εμποδίσουμε κράτος και κεφάλαιο να χτίσουν ένα νέο προφίλ-εργαλείο για τη συνέχιση της επίθεσής τους, το να τους αφήσουμε γυμνούς, χωρίς διλλήματα στα χέρια τους,  είναι κομβικό σημείο στην εξέλιξη του κοινωνικού πολέμου.
Αντισυστημική ψήφος δεν υπάρχει, όπως και δεν υπάρχει δύναμη επαναστατικής ανατροπής που να μετράει τον εαυτό της με εκλογικά ποσοστά.
Αυτοί που μας λένε πως «γιατί να πάει χαμένη μια ψήφος, ας πέσει σε μια ανατρεπτική δύναμη» δεν θέλουν να αντιληφθούν πως ακόμα περισσότερο αυτή τη φορά η κάθε ψήφος θα πέσει στην κάλπη του συστήματος. Θα δώσει ζωή και αξιοπιστία σε έναν νέο κλώνο του με διαφορετικό χτένισμα
Αυτοί που από την άλλη, όψιμα, μας επισείουν τον κίνδυνο της φασιστικής εφεδρείας (και που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαν γραφικό και συμμορίτικο τον αντιφασιστικό αγώνα) ξεχνούν πως ο φασισμός δεν νικιέται στα έδρανα, νικιέται στην κοινωνική βάση και στο πεζοδρόμιο, ξεχνούν πως η «νομιμοποίηση» των φασιστών θα γίνει από αυτούς τους ίδιους όταν θα συνομιλούν μαζί τους  στην ίδια αίθουσα  όπως ήδη το κάνουν σε μικρότερες αίθουσες εξουσίας.
Καλούμε τον κάθε καταπιεζόμενο και εκμεταλλευόμενο να απέχει από την εκλογική διαδικασία. Καλούμε τον καθένα και την καθεμιά να κάνει μια ρητή και ξεκάθαρη επιλογή  άρνησης του στημένου δημοκρατικού παιχνιδιού και απαξίωσης στις μαριονέτες του.
Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι: οι εκλογές είναι η πρόφαση της κυριαρχίας κράτους και καπιταλιστών. Και η άρνηση τους δεν μπορεί παρά να είναι βήμα σε μια μακριά σειρά αρνήσεων και καταφάσεων. Η αποχή του απολίτικου, η αποχή της αδιαφορίας, η αποχή που τελικά θέλει να ψωνίσει  σωτηρία από άλλο «μαγαζί»  (πχ στρατός, βασιλιάς, τεχνοκράτης), η αποχή της μοιρολατρίας είναι το ίδιο υποτακτική με την ψήφο.
Για αυτό και εμείς μιλάμε για ενεργό αποχή.
Μια τέτοια αποχή είναι πηγή φόβου για την εξουσία, είναι πλεονέκτημα στα χέρια μας τις μέρες που έρχονται. Και ας μην αμφιβάλουμε δεν μπορούμε να αφήσουμε κανένα πλεονέκτημα να πάει χαμένο.
Κανείς μας δεν μπορεί να διαφύγει από την ανάγκη να λειτουργήσουμε ως κοινωνία, να πάρουμε αποφάσεις, να παράγουμε και να μοιραστούμε πλούτο. Κανείς δεν θα κρυφτεί για πάντα πίσω  από μία τηλεόραση. Για εμάς η άρνηση του συστήματος συνεπάγεται την άμεση δημιουργία, στην κοινωνική βάση, αυτοοργανωμένων δομών σε μαζική κλίμακα που θα γίνουν κοινότητες αγώνα, κοινότητες αντιθέσμισης, κοινότητες επανοικειοποίησης του δημόσιου πεδίου,  κοινότητες παραγωγής και κατανάλωσης. Η αποχή από τις εκλογές, για να είναι πράξη άρνησης πρέπει να σταθεί πλάι με τη δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, στις πόλεις και τα χωριά. Συνελεύσεων που γίνουν πολιτικοί πυρήνες, πόλοι τοπικής συσπείρωσης και ζύμωσης, δυνάμεις ανακατάληψης και λειτουργίας δημόσιου, τόποι έμπρακτης   ανασύστασης κοινωνικού ιστού.
Πρέπει να σταθεί πλάι  με ένα κίνημα ανέργων που θα συναντηθεί με τους τοπικούς αγώνες και τις δομές τους. Με το πνεύμα της αλληλεγγύης και της ταξικής συνείδησης στους χώρους δουλειάς, με δίκτυα αλληλεγγύης με αυτοοργάνωση της κοινωνικής πρόνοιας για παιδιά, γέρους, άρρωστους, Αμεα, με μια αυτόνομη εσωτερική οικονομία ανάμεσα στους καταπιεσμένους, χωρίς εκμετάλλευση και ανισότητα, μια οικονομία που θα αρχίσει να εκ νέου να παράγει στην πόλη και την ύπαιθρο
Πρέπει να σταθεί πλάι σε ένα νέο, εμπόλεμο συνδικαλιστικό κίνημα βάσης που με το ένα μάτι θα πρέπει να κοιτάει προς τη γενική απεργία διαρκείας  και με το άλλο στη λειτουργία, τον έλεγχο και τη διανομή της παραγωγής.
Πρέπει να πάει μαζί με την ενεργό πολιτική ριζοσπαστικοποίηση και σράτευση. Πρέπει η αγανάκτηση, η οργή, η απογοήτευση να συλλογικοποιηθούν, να αποκτήσουν όραμα και δύναμη να το πραγματοποιήσουν.
Στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, σε κάθε τόπο που οι καταπιεσμένοι συναντώνται και ζουν πρέπει να στηθούν δομές που να εκκινούν αγώνες, να τους κλιμακώνουν, να ωθούν προς την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Για να ξεπεράσουμε επιτέλους την αντίληψη που θεωρεί το κράτος ως τη λογική συνέπεια της υποτιθέμενης ανικανότητας  όλων μας να αυτοδιευθυνθούμε.
Για να ξεπεράσουμε επιτέλους την αντίληψη που θεωρεί τους καπιταλιστές απαραίτητους ως λογική συνέπεια της ανικανότητας όλων μας να μοιράσουμε δίκαια τον πλούτο που παράγουμε.
Για να απαντήσουμε στο μοναδικό αληθινό δίλλημα: καπιταλισμός ή επανάσταση.

Άμεση απελευθέρωση των προφυλακισμένων της 12ης Φλεβάρη και απόσυρση όλων των κατηγοριών. Διαρκείς-αυτοοργανωμένοι-χειραφετημένοι-ριζοσπαστικοί αγώνες για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 12ΗΣ ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΔΙΑΡΚΕΙΣ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ-ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

                ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 12^ΗΣ ΦΛΕΒΑΡΗ

Το προηγούμενο διάστημα της ψήφισης της δανειακής σύμβασης έλαβε χώρα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ μια απίστευτης έντασης πλύση εγκεφάλου προκειμένου να πειστεί ο κόσμος να σκύψει το κεφάλι στις επιλογές των ντόπιων και ξένων αφεντικών και να αποδεχθεί τις νέες συνθήκες εξαθλίωσης που του επιβάλουν. Η κορύφωσή της προπαγάνδας αυτής έγινε με τις ομιλίες στη βουλή του πρωθυπουργού Παπαδήμου και των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση των τραπεζιτών και των καναλαρχών. Το κύριο στοιχείο της επιχειρηματολογίας τους εστιάστηκε στο «τι θα πάθουμε αν δεν ψηφιστεί η δανειακή σύμβαση και χρεοκοπήσει η χώρα». Όλη αυτή όμως η κινδυνολογία δεν ήταν αρκετή για να κρατήσει τον κόσμο μακριά απ’ τους δρόμους.

Την Κυριακή 12 Φλεβάρη εκατοντάδες χιλιάδες κατέβηκαν στο κέντρο της πρωτεύουσας αψηφώντας έμπρακτα το ψευτοδίλλημα της κυριαρχίας «συναίνεση ή χρεοκοπία», την ίδια ώρα που οι αυτόκλητοι «σωτήρες», για πολλοστή φορά ετοιμάζονταν «να μας σώσουν». Η συγκέντρωση της Κυριακής ήρθε σε ευθεία αντιπαράθεση με τις κυρίαρχες πολιτικές του Κράτους και του Κεφαλαίου, οι οποίες, μέσα στα πλαίσια της υφιστάμενης συνολικής δομικής κρίσης του συστήματος οδηγούν στην εξαθλίωση τους εργαζόμενους αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων.

Η στάση των κατασταλτικών μηχανισμών ήταν εξαρχής καταφανώς επιθετική απέναντι στους συγκεντρωμένους διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξεσπάσουν συγκρούσεις έξω από το κοινοβούλιο λίγο πριν την προγραμματισμένη ώρα έναρξης της συγκέντρωσης, ενώ κόσμος κατευθυνόταν ακόμα προς το σημείο. Το επιχειρησιακό σχέδιο της αστυνομίας φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Καταρχήν αποσκοπούσε στην άμεση εκκένωση της πλατείας Συντάγματος προκειμένου σε καμία περίπτωση να μην διαταραχθεί σοβαρά η διεξαγωγή της ψηφοφορίας στη βουλή και εν συνεχεία στον κατατεμαχισμό και τη διάλυση της συγκέντρωσης. Η περιοχή του Συντάγματος βομβαρδίστηκε από τόνους χημικών. Εκεί έλαβαν χώρα σκληρές μάχες μέσα σε μια ομίχλη από καπνούς και δακρυγόνα. Οργισμένοι διαδηλωτές έκαναν αλλεπάλληλες αντεπιθέσεις στους πραιτοριανούς υπερασπιστές του κοινοβουλίου. Ο κόσμος στην προσπάθειά του να παραμείνει στο δρόμο αντιμετώπιζε αποφασιστικά και με δυναμισμό για πολλές ώρες τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, καταργώντας στην πράξη το μονοπώλιο της βίας από πλευράς του κράτους. Στη συνέχεια οι συγκρούσεις που επεκτάθηκαν στους δρόμους πέριξ του συντάγματος και από εκεί στο ευρύτερο κέντρο της πόλης μαίνονταν έως αργά το βράδυ.

Σε όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης ποικίλοι κρατικοί και καπιταλιστικοί στόχοι έγιναν αντικείμενο της οργής των διαδηλωτών. Οι καταστροφές στα σύμβολα της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης, τράπεζες, διοικητικά κτίρια, μαγαζιά τοκογλύφων, παραρτήματα πολυεθνικών εταιριών, στοχοποιούσαν με άμεσο τρόπο μερικούς από τους πραγματικούς υπεύθυνους της επίθεσης ενάντια στο σύνολο της κοινωνίας. Η επιμονή του κόσμου να παραμείνει στο δρόμο, όσο το δυνατόν περισσότερο, ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της συγκρουσιακής διαδικασίας. Χιλιάδες καταπιεσμένοι στάθηκαν πλάι-πλάι απέναντι στις κατασταλτικές δυνάμεις δίνοντας μια οργισμένη απάντηση στην καθημερινή και διάχυτη βία που ασκείται από την κυριαρχία. Η σθεναρή παραμονή στο σύνταγμα και οι αλλεπάλληλες προσπάθειες επαναπροσέγγισης του, έδιναν συνεκτική κατεύθυνση και διάρκεια στα όσα διαδραματίζονταν.

Ένα σημείο που έχει σημασία να αναφερθεί είναι ότι όλο αυτό το πλήθος που κατέβηκε στους δρόμους την Κυριακή αντιπαρατιθέμενο με τις κυρίαρχες αυτή τη στιγμή πολιτικές του κράτους και του κεφαλαίου δεν αποτελεί ένα ομοιογενές όλο. Αντιλήψεις ανταγωνιστικές ή και πλήρως εχθρικές μεταξύ τους συνυπήρξαν μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Ανάμεσα στο πλήθος υπήρχαν δυνάμεις που κατέβηκαν στο δρόμο με βάση μια «αντι-μνημονιακή» λογική, χωρίς να αντιτάσσουν μια συνολική κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα. Έτσι επιρρίπτεται η ευθύνη στους συγκεκριμένους πολιτικούς ή στα πολιτικά κόμματα που αυτή τη στιγμή ανήκουν στο λεγόμενο «μνημονιακό μπλοκ εξουσίας» και όχι στο σύνολο των κρατικών και καπιταλιστικών θεσμών. Επιπρόσθετα υπήρχε και μια άλλη αντίληψη, σε οργανωμένα και μη τμήματα του κόσμου, που βρέθηκαν στους δρόμους την Κυριακή, που εμφανίζεται να αντιπαρατίθεται στις επιλογές του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας, προτάσσοντας τον πατριωτισμό και την ανασυγκρότηση του Έθνους Κράτους.

Παρά την ευρεία οικειοποίηση και αποδοχή μορφών κοινωνικής αντιβίας από μεγάλα κομμάτια των αντιστεκόμενων, ήταν ταυτόχρονα έκδηλη η ανετοιμότητα απέναντι στις δυνάμεις καταστολής. Τα όρια του αυθορμητισμού έγιναν πλέον φανερά και η αναγκαιότητα ύπαρξης οργανωτικών δομών και ανατρεπτικού προτάγματος πιο επιτακτική από ποτέ. Σ’ αυτό το σημείο ξανασυναντήσαμε κάποια όρια τα οποία είχαν διαφανεί κιόλας από την εξέγερση του 2008. Η αδυναμία επέκτασης της εξέγερσης στα πεδία της καθημερινής ζωής, στις γειτονιές, στην εκπαίδευση, στους χώρους δουλειάς, εκεί που αναπαράγεται σε υλικό επίπεδο η σχέση κεφαλαίου-μισθωτής εργασίας και κάθε εξουσιαστική σχέση, φαίνεται ότι αποτελεί ένα στοιχείο που μπλοκάρει την ίδια την εξεγερσιακή διεργασία.

Ωστόσο, ο όγκος της συγκέντρωσης και το εύρος της κοινωνικής αντιβίας έκανε τον αστικό κόσμο να χάσει την ψυχραιμία του. Η αμηχανία που τον κυρίευσε ήταν πρόδηλη και εκφράστηκε με καταγγελίες, στοχοποιήσεις, απειλές. Το κράτος την ίδια ώρα που εξαπέλυε τις κατασταλτικές του δυνάμεις στους δρόμους της πόλης, απέκρυπτε δια στόματος των ΜΜΕ την μαζικότητα της συγκέντρωσης, την δολοφονική δράση της αστυνομίας απέναντι στους συγκεντρωμένους, την τεράστια έκταση των συγκρούσεων. Για μια ακόμα φορά, παρατηρούμε την κυριαρχία να αποδίδει όψεις του δικού της κόσμου στον κόσμο των εξεγερμένων. Οι ίδιοι που συνωμοτούν για την υπεράσπιση και τη διαιώνιση του παρόντος εκμεταλλευτικού συστήματος χαρακτηρίζουν τους διαδηλωτές ως μαφιόζους, οι ίδιοι που μέσα στη Βουλή θεσμοθετούν την λεηλασία των κοινωνικά αδύναμων και καταστρέφουν καθημερινά τις ζωές τους, κάνουν λόγο για πλιατσικολόγους και καταστροφείς, οι ίδιοι που μέσα από τις πολιτικές τους έχουν οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για χαμένες θέσεις εργασίας. Για αρκετή ώρα τηλεοπτικός σταθμός ανέφερε ότι καίγεται το ιστορικό κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, γεγονός που ουδέποτε συνέβη. Προφανής σκοπός όλης αυτής της προπαγάνδας είναι να απονοηματοδοτήσει τα εξεγερσιακά γεγονότα της Κυριακής και να απομονώσει τους αντιστεκόμενους. Θεωρούμε την κινηματική συγκρότηση ως ανάχωμα σε ενδεχόμενες προβοκατόρικες ενέργειες που είναι πιθανό να συμβούν στο μέλλον αλλά και στη συνομωσιολογία του καθεστώτος.

Η απειλή μιας γενικευμένης εξεγερσιακής κατάστασης και ενός επικείμενου ξεπεράσματος ρεφορμιστικών πρακτικών και λογικών αγώνα από την ίδια την πραγματικότητα, αφύπνισε τα καθεστωτικά αντανακλαστικά της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (εκτός από λίγες εξαιρέσεις), που μέσα στην προεκλογική της ανασφάλεια και την μόνιμη υποτέλειά της, έσπευσε να ταυτιστεί πλήρως με τη γραμμή της αστικής προπαγάνδας και να κατασυκοφαντήσει τους εξεγερμένους ως βάνδαλους, προβοκάτορες, αλήτες, εχθρούς της κοινωνίας. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι πρόκειται πλέον για μια μόνιμη τακτική της αριστεράς που σηματοδοτεί την προσπάθεια χειραγώγησης των κοινωνικών αγώνων μέσα από την ψευδή διάκριση ανάμεσα σε «ειρηνικούς» και «βίαιους» διαδηλωτές, διάκριση που συνιστά προσπάθεια ηθικής απονομιμοποίησης της κοινωνικής αντιβίας ως μέσο ανατροπής της καταπίεσης.

Ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που διαδήλωσαν στις 12 Φλεβάρη και αντιμετώπισαν την άγρια επίθεση της αστυνομίας για αρκετές ώρες αιχμαλωτίστηκαν πολλές δεκάδες. Τέσσερις απ’ αυτούς επιλέχτηκαν με κριτήριο κατά κύριο λόγο τα φρονήματά τους και τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και προφυλακίστηκαν χωρίς στοιχεία, κατηγορούμενοι για κακουργηματικές πράξεις. Μάλιστα, η αστυνομία αυτή τη φορά δημοσίευσε στην επίσημη ιστοσελίδα της φωτογραφίες των προφυλακισμένων και άλλων διαδηλωτών αποσκοπώντας στην στοχοποίησή τους και στην πριμοδότηση της καταδοτικότητας. Ο ολοένα αυξανόμενος αυταρχισμός του αστικού καθεστώτος, είναι ένδειξη της αδυναμίας του να πείσει και να νομιμοποιήσει στη συνείδηση της κοινωνίας τις κυρίαρχες επιλογές του. Ματαιοπονούν, όμως, αν νομίζουν ότι με τέτοιες φασιστικές πρακτικές θα αναχαιτίσουν την κοινωνική οργή.

Η κρίση του καπιταλισμού και η συνακόλουθη εξαθλίωση των εργαζομένων και γενικότερα των κατώτερων στρωμάτων του πληθυσμού δεν οδηγεί αναγκαία και αναπόφευκτα στη συνειδητότητα και την εξέγερση ενάντια στις πραγματικές συνθήκες της εκμετάλλευσης. Διάφορες δυνάμεις και πολιτικοί χώροι επιδιώκουν να χειραγωγήσουν την οργή του κόσμου. Από τη σοσιαλδημοκρατία ως τη λαϊκή-πατριωτική δεξιά και τους φασίστες. Χωρίς οργανωμένες κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις θα οδηγηθούμε σε έναν «γενικευμένο πόλεμο όλων εναντίων όλων» και σε ένα «κοινωνικό κανιβαλισμό» που θα κλιμακώνεται διαρκώς δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια περαιτέρω αυταρχικοποίηση της κρατικής εξουσίας και τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.

Για τη συνέχεια του αγώνα ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου είναι αποφασιστικής σημασίας η περαιτέρω ανάπτυξη των εγχειρημάτων πολιτικής, κοινωνικής και ταξικής αυτοοργάνωσης, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ, στα σχολεία, στις φυλακές, στις ουρές των ανέργων και στα πεζοδρόμια των αστέγων. Ειδικότερα, εκτιμούμε ότι η οργάνωτική απόσπαση από τον κομματικό συνδικαλισμό, μέσα από σωματεία βάσης και γενικότερα αδιαμεσολάβητες οργανωτικές πρωτοβουλίες, είναι πλέον αναγκαία προϋπόθεση για να μπορούν οι εργαζόμενοι, σε βάθος χρόνου, να καλούν και να στηρίζουν δυναμικές απεργίες και οποιεσδήποτε άλλες εργατικές κινητοποιήσεις.

Σε πολιτικό επίπεδο είναι αναγκαία η διατύπωση μιας επαναστατικής πρότασης, ανταγωνιστικής στην επερχόμενη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βαρβαρότητα. Η μόνη ρεαλιστική διέξοδος στην κατεύθυνση της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης είναι μια κοινωνική επανάσταση που θα τσακίσει το γραφειοκρατικό μηχανισμό του αστικού κράτους και τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις (ατομική ιδιοκτησία, εμπόρευμα, χρήμα κλπ).Μόνο από μια τέτοια επανάσταση μπορεί να προκύψει η ανασυγκρότηση της κοινωνίας στη βάση της αλληλεγγύης της ισότητας και της ελευθερίας. Διαμέσου μιας συνομοσπονδιακής οργάνωσης κομμούνων, χωρίς καμιά μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 12^ΗΣ ΦΛΕΒΑΡΗ 

ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ

ΔΙΑΡΚΕΙΣ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ-ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟΙ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 12ΗΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Τα γεγονότα της 12ης Φλεβάρη ήταν ένας κοινωνικός ξεσηκωμός ενάντια στις κυρίαρχες αυτή τη στιγμή πολιτικές κράτους και κεφαλαίου που πλήττουν τα κατώτερα στρώμματα της κοινωνίας.
Σε αυτά συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, που αντιμετώπισαν την άγρια επίθεση της αστυνομίας, η οποία από την πρώτη στιγμή ήταν επιθετική απέναντι σε όλο το πλήθος των συγκεντρωμένων. Μέσα σε αυτά τα γεγονότα, που κράτησαν αρκετές ώρες, συνελήφθησαν πολλές δεκάδες διαδηλωτών. Ανάμεσά τους, επιλέχτηκαν κάποιοι/ες με κριτήριο τα φρονήματά τους και την συμμετοχή τους στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και τους αποδόθηκαν κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα για λόγους εκδικητικότητας και παραδειγματισμού.
Εμείς, που συμμετείχαμε σε αυτά τα γεγονότα, ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, και ενώνοντας την φωνή μας με πολλούς από αυτούς, απαιτούμε την άμεση απελευθέρωσή τους και την παύση κάθε δίωξης απέναντί τους.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 12ΗΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση