Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012, 19:00 Πολυτεχνείο
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011
Κάλεσμα σε Συνέλευση για τη συνδιοργάνωση πορείας | Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου Πολυτεχνείο 2011
Κάλεσμα σε Συνέλευση
για τη συνδιοργάνωση πορείας
ενάντια στη θεσμική συστράτευση και στο Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης
για τη συνδιοργάνωση πορείας
ενάντια στη θεσμική συστράτευση και στο Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης
που επιβάλλουν τα ντόπια και διεθνή πολιτικά και οικονομικά αφεντικά
Ενάντια στην προσπάθεια του καθεστώτος να καθυποτάξει την οργή επιβάλλοντας τον φόβο. Ενάντια στην επιβολή της κοινωνικής ειρήνης. Ενάντια στη λογική των κοινοβουλευτικών «διεξόδων» και την απόπειρα απονεύρωσης των αντιστάσεων.
Καμία ανοχή στην επίθεση κράτους και αφεντικών. Η έκφραση της διάχυτης κοινωνικής και ταξικής οργής με απεργίες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις, καταλήψεις όλο το προηγούμενο διάστημα ανοίγει το δρόμο για τη συνολική αμφισβήτηση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Καμία συναίνεση στην προσπάθεια του καθεστώτος να αναδιατάξει τις δυνάμεις του. Η δικτατορία του κράτους και του καπιταλισμού αποκαλύπτεται πλήρως, με το διορισμό του τραπεζίτη Λ. Παπαδήμου ως πρωθυπουργού και τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑΟΣ και της ΝΔ, κινούμενη βήμα βήμα στην κατεύθυνση του ολοκληρωτισμού.
Καμία αυταπάτη για την προσπάθεια συστημικής ενσωμάτωσης και περιορισμού των αντιστάσεων μέσω των εκλογών. Καμία αυταπάτη για το ρόλο της καθεστωτικής αριστεράς στη δημιουργία προσδοκιών μέσω θεσμικών λύσεων και τον εξωραϊσμό του καπιταλισμού.
Στο εκφοβιστικό δίλημμα «συναίνεση ή χρεωκοπία» αντιτάσσουμε πως το πραγματικό δίλημμα είναι Καπιταλισμός ή Επανάσταση. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια ζωή κομματιασμένη από τους καθημερινούς εκβιασμούς και στη συλλογική συνύπαρξη με βάση τις αρχές τις ισότητας και της ελευθερίας. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ένα καθεστώς εξαθλίωσης και καταπίεσης και μία κοινωνία κοινοκτημοσύνης και αυτοδιεύθυνσης.
ΔΙΑΡΚΕΙΣ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ-ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟΙ-ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου
Πολυτεχνείο – 7μμ
Πολυτεχνείο – 7μμ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011
Κείμενο για τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας στις 19 και 20 Οκτωβρίου 2011
Την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου η μαζικότατη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων πανελλαδικά και η τεράστια συμμετοχή στην απεργία αποτέλεσαν ένα πρώτο σημαντικό μήνυμα. Απέδειξαν πως ένα μεγάλο κομμάτι των καταπιεσμένων όχι μόνο δεν αποδέχεται τους όρους σκλαβιάς που του επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι αλλά έχει και τη διάθεση να αγωνιστεί εναντίον τους. Στη χειραγώγηση αυτής της διάθεσης στοχεύουν η στάση της καθεστωτικής αριστεράς και η προπαγάνδα των media, που προσπαθούν να αποτρέψουν μια γενικευμένη έκρηξη. Η προπαγάνδα απαξίωσης και συκοφάντησης της κοινωνικής αντί-βίας στοχεύει στην πολιτική και κοινωνική αναχαίτιση των αναρχικών και όσων επιλέγουν το δρόμο της σύγκρουσης απέναντι στη βία του κράτους και των αφεντικών. Στοχεύει στην αποτροπή της διάχυσης των ριζοσπαστικών προταγμάτων και πρακτικών και στον εγκλωβισμό του αγώνα μέσα στα όρια που θέτει η εξουσία. Οι πάσης φύσεως ηγετίσκοι των ρεφορμιστικών σχηματισμών θέλουν να επιβληθούν στο κίνημα, ως επίσημοι εκφραστές και ιδιοκτήτες του, προκειμένου να το περιχαρακώσουν. Θέλουν να μετατρέψουν τον αγώνα ενάντια στην όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης σε ψήφους για τις επερχόμενες εκλογικές τους φιέστες, προστατεύοντας ταυτόχρονα τη συστημική ομαλότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο, την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, η ηγεσία του ΚΚΕ, έχοντας προσυνεννοηθεί με τους κρατικούς μηχανισμούς, εγκατέλειψε τις ιδιόκτητες παρελάσεις κι αποφάσισε να περιφρουρήσει -κι όχι να περικυκλώσει, όπως διατείνοταν τις προηγούμενες ημέρες- το κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια ψήφισης του πολυνομοσχεδίου. Η απόφαση αυτή αποτελεί κίνηση ελέγχου κι οριοθέτησης των διαδηλωτών και καταστολής όσων δεν υποτάσσονται. Απέναντι στο ορμητικό ποτάμι του κοινωνικού-ταξικού κινήματος, που υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να ανατρέψει τα πάντα, το ΚΚΕ επέλεξε το ρόλο του κυματοθραύστη για μια ακόμη φορά. Λειτουργώντας ως ανεπίσημος, εσωτερικός, κατασταλτικός μηχανισμός το ΚΚΕ, με όχημα το ΠΑΜΕ, επιχείρησε να επιβάλλει την ηγεμονία του στους δρόμους, να προκαθορίσει την έκταση και το περιεχόμενο των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων φέρνοντάς τες στα μέτρα του. Η επιλογή της συγκρότησης αλυσίδων από τα ΚΝΑΤ, στραμμένες προς την υπόλοιπη διαδήλωση, υποκαθιστώντας τα ΜΑΤ και προστατεύοντας τη Βουλή, ήταν μια επιλογή εχθρική απέναντι στον κόσμο που αντιστέκεται στην εξαθλίωση της ζωής του. Ευθύνη του μηχανισμού του ΚΚΕ ήταν και η σύγκρουση που ακολούθησε, καθώς ανέλαβε την περιφρούρηση του κοινοβουλίου απέναντι σε μια κοινωνία που υποφέρει από τους νόμους και τα διατάγματα που ψηφίζονται εκεί. Αναρχικοί, αριστεροί, ανένταχτοι και νεολαίοι αρνήθηκαν έμπρακτα την ηγεμονία ενός πυλώνα του συστήματος, των επίδοξων δικτατόρων του προλεταριάτου και συγκρούστηκαν με την καθεστωτική συμπαράταξη που περιφρουρούσε το κοινοβούλιο και την αστική νομιμότητα -τόσο μέσω των κρανοφόρων και ροπαλοφόρων του ΠΑΜΕ όσο και μέσα από την προπαγάνδα σύσσωμης της καθεστωτικής αριστεράς (εντός κι εκτός κοινοβουλίου) μετά τα γεγονότα. Οι κρανοφόροι και παλουκοφόροι των ΚΝΑΤ απαγόρευσαν εξ' αρχής σε όποιον δεν ήταν μέλος του κόμματος να προσεγγίσει τη Βουλή και τη λεωφόρο Αμαλίας, επιτέθηκαν στους διαδηλωτές με ξύλα και πέτρες, πέταξαν άτομο μεγάλης ηλικίας από ύψος 5 μέτρων στην πλατεία Συντάγματος, τραμπούκισαν και ξυλοκόπησαν κόσμο.
Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, πέθανε ο εργάτης, συνδικαλιστής Δημήτρης Κοτζαρίδης. Αποδεδειγμένα ο θάνατός του δεν σχετίζεται με τις συγκρούσεις. Βρέθηκε στη συγκέντρωση μαζί με χιλιάδες κόσμου στις 20 Οκτώβρη παλεύοντας κι αυτός για ένα καλύτερο κόσμο. Ως άνεργοι, εργαζόμενοι, νεολαίοι, απεργοί, τιμούμε τη μνήμη του Δημήτρη Κοτζαρίδη. Θεωρούμε αχαρακτήριστη την προσπάθεια του ΚΚΕ να καπηλευτεί το θάνατό του ώστε να λασπολογήσει και να συκοφαντήσει τους αγωνιζόμενους ανθρώπους.
Μέσα από τον αυθορμητισμό και την μαχητικότητα εκατοντάδων αγωνιστών που φώναξαν «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι αυτοί θα σε προδώσουν στη Βάρκιζα και πάλι» και «Αυτοί, αυτοί φυλάνε τη Βουλή» έσπασε στην πράξη η προσπάθεια των σταλινίσκων του ΚΚΕ να αναγορευτούν σε μονοκράτορες του κινήματος. Μέσα από την σκληρή σύγκρουση αποτράπηκε η ηγεμονία ενός καθεστωτικού κόμματος στο δρόμο, η επιβολή ενός ιδεολογικού πλαισίου ελεγχόμενης διαμαρτυρίας και αναδείχθηκε, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ο αντεπαναστατικός ρόλος του στους κοινωνικούς αγώνες.
Η μάχη αυτή συνεχίζεται καθημερινά στους δρόμους, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, με διακύβευμα την επαναστατική εξέλιξη των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων και την μη παράδοσή τους στις ηγεσίες αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων. Οι επίδοξοι ηγετίσκοι των κινημάτων από το Σύριζα και την Ανταρσύα μέχρι τη συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων το γνωρίζουν καλά αυτό, γι αυτό έσπευσαν να συνταχθούν πίσω από το ΚΚΕ και να κατασυκοφαντήσουν τους αναρχικούς και όσους στάθηκαν απέναντι του, προσβλέποντας στη δημιουργία ενός νέου ενδοσυστημικού πόλου εξουσίας. Συνηθισμένοι στις καρπαζιές από την μητέρα των οργανώσεων της αριστεράς, οι ψοφοδεείς οπορτουνιστές συκοφάντησαν με ευκολία τους αγωνιζόμενους που συγκρούστηκαν με τα ΚΝΑΤ και τις δυνάμεις των ΜΑΤ στη συνέχεια. Μια στάση που φανερώνει το φόβο τους μπροστά στο διογκούμενο ρεύμα της συνολικής αμφισβήτησης του οικονομικού και πολιτικού συστήματος που κερδίζει διαρκώς έδαφος κοινωνικά, μπροστά στις εκατοντάδες των αγωνιστών που δεν μπορούν να ελέγξουν και να χειραγωγήσουν και αντιπροσωπεύουν προοπτικά το μεγαλύτερο κίνδυνο για το σύστημα και τους στυλοβάτες του.
Αναγνωρίζουμε ωστόσο ως βασικό έλλειμμα του αγώνα των από τα κάτω, απέναντι στους κρατικούς μηχανισμούς και τους αριστερούς συμπαραστάτες του, την έλλειψη συλλογικοποίησης και οργάνωσης. Ένα έλλειμμα που πρώτα και κύρια εμποδίζει την ενδυνάμωση του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και αποτελεί τροχοπέδη για την συγκρότησή μας ως ένα ισχυρό κίνημα που θα θέσει με ρεαλιστικούς όρους το ζήτημα της ανατροπής της κρατικής και καπιταλιστικής δικτατορίας, το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης.
Ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση αγωνιζόμαστε και για την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού κινήματος. Με στόχο την απεύθυνση σε όσο το δυνατόν περισσότερους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους ανθρώπους, διατεθειμένους να αγωνιστούν ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιλέγουμε την οργανωμένη παρουσία μας με μπλοκ σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Παραμένουμε σταθεροί στην πάγια αναρχική θέση: «ο σκοπός μας είναι αδιαχώριστος από τα μέσα πάλης και αγώνα». Στην κοινωνική και ταξική σύγκρουση, χρησιμοποιούνται μέσα τα οποία χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής-ακόμη κι όταν αυτό γίνεται με αποτρεπτικό κι αμυντικό σκοπό, όπως έγινε κατά βάση στις 20/10-κι εμπεριέχουν μεγάλη πολιτική και προσωπική ευθύνη, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος εκφυλισμού της κοινωνικής αντί-βίας σε αντικοινωνική βία, με απρόβλεπτες και τραγικές συνέπειες για τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Η συνέχιση και η ποιοτική αναβάθμιση του αγώνα με την συμμετοχή στα σωματεία βάσης στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές αντιιεραρχικές συνελεύσεις στις γειτονιές καθώς και στις πολιτικές συλλογικότητες του αγώνα σημαίνει την ενίσχυση των θέσεων και των μετώπων μάχης απέναντι στο καθεστώς και στις εφεδρείες του. Η δημιουργία αυτοοργανωμένων δομών αγώνα σε κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό επίπεδο, η σύνδεση και η επικοινωνία των αντιστάσεων από τα κάτω ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή του εξουσιαστικού οικοδομήματος, για την κοινωνική χειραφέτηση. Η κοινωνική απελευθέρωση θα είναι έργο της ίδιας της κοινωνίας και όχι κάποιων αυτόκλητων αρχηγών, κομματαρχών και λοιπών σωτήρων που θα αναλάβουν ρόλο καθοδηγητή και ηγεμόνα. Μόνο έτσι μπορούμε πραγματικά να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να χτίσουμε μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και σκλάβους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αρχηγούς και υπηκόους. Μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Για την Κοινωνική και Ταξική αντεπίθεση
Για την Κοινωνική Επανάσταση
Για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό
Τέρμα στην υπομονή και την απάθεια
Αν νομίζουμε ότι το κόψιμο των συντάξεων, των επιδομάτων, των μισθών, οι απολύσεις χωρίς αποζημίωση, οι κεφαλικοί φόροι και τα διάφορα χαράτσια είναι μια ακόμα μπόρα και θα περάσει είμαστε βαθιά γελασμένοι. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά και πολύ περισσότερα δεν είναι παρά απότοκο του συνολικού κοινωνικού προβλήματος που είναι η οργάνωση της κοινωνίας από το κράτος και τον καπιταλισμό. Για αυτό δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να περιμένουμε από το κράτος, τα αφεντικά και τις υπερεθνικές ελίτ πέρα από φτώχεια, ανέχεια, εξαθλίωση, μιζέρια, καταπίεση και θάνατο. Για αυτό δεν έχουμε κανένα λόγο να υπομένουμε όσα μας επιβάλλουν.
Τα τελευταία δύο χρόνια βιώνουμε όλοι μας την ένταση της λεηλασίας. Γίνεται κατανοητό με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι η «κρίση» δεν είναι κάτι αφηρημένο, δεν είναι μια εικόνα στις ειδήσεις, αλλά είναι η ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η συνθήκη μέσα στην οποία θα κριθεί αν θα πτωχεύσουμε εμείς ή το κράτος και τα αφεντικά, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν από τα κέρδη τους και τα προνόμιά τους. Έτσι μας επιβάλλουν μια σειρά μέτρα τα οποία αναδιαρθρώνουν τις εργασιακές συνθήκες μετατρέποντας αυτές σε ένα ιδιότυπο καθεστώς δουλείας (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μείωση ή κατάργηση κατώτατου μισθού, απελευθέρωση απολύσεων, αύξηση χρόνου εργασίας κ.α.). Ταυτόχρονα, επιδιώκουν να αρπάξουν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό από το ήδη πενιχρό εισόδημά μας μέσω της επιβολής χαρατσιών (κεφαλικός φόρος, φόρος στα σπίτια, αύξηση ΦΠΑ κ.α.) τα οποία μας οδηγούν στην εξαθλίωση.
Αυτή η συνεχώς εντεινόμενη επίθεση ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία έχει πάψει προ πολλού να βασίζεται σε κάποιου είδους συναίνεση. Έχει έρθει ο καιρός που όλα αυτά τα ιδεολογήματα για το «καλό του έθνους», «τη σωτηρία της πατρίδας», «το εθνικό συμφέρον», έχουν χρεοκοπήσει στις συνειδήσεις και ο μοναδικός τρόπος επιβολής των νέων μέτρων είναι η καταστολή με κάθε μέσο. Τα στρατιωτικού τύπου σώματα ασφαλείας, οι συνεχώς αυξανόμενες αστυνομικές δυνάμεις (η μοναδική κρατική υπηρεσία η οποία συνεχίζει να κάνει προσλήψεις), οι αύρες και τα σιδερένια τείχη, οι τόνοι χημικών, η κάλυψη, η ασυλία και οι εντολές οι οποίες δίνονται στους μπάτσους -να βαράνε στο ψαχνό ότι «κινείται»- και οι οποίες έχουν οδηγήσει σε βαρύτατους τραυματισμούς εκατοντάδων διαδηλωτών, τα έκτακτα στρατοδικεία και οι αθρόες προφυλακίσεις αγωνιστών, οι νέοι διευρυμένοι τρομονόμοι αποδεικνύουν ότι το κράτος δεν λογαριάζει τίποτα άλλο πέρα από την προάσπιση των προνομιών του και των συμφερόντων του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, την οποία ορίζουν το σοκ από την καθημερινή εξαγγελία νέων μέτρων, ο διάχυτος φόβος και η κρατική τρομοκρατία που επισκιάζει και προσπαθεί να ορίσει κάθε κοινωνική πτυχή, ξεσπούν συνεχώς αγώνες από διαφορετικά κάθε φορά υποκείμενα τα οποία προσπαθούν να αναχαιτίσουν την επίθεση που δέχονται. Φοιτητές, ταξιτζήδες, εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, φορτηγατζήδες, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, εργαζόμενοι στα ΜΜΜ προσπαθούν να κρατήσουν τα εργατικά τους κεκτημένα, να εμποδίσουν τη βίαιη αναδιάρθρωση της ζωής τους και να σταματήσουν τη λεηλασία που τους επιβάλλουν. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αγώνες χαρακτηρίζονται από αποσπασματικότητα, συντεχνιακή λογική, υποταγή στα κελεύσματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, απουσία κάθε προσπάθειας σύνδεσης με άλλα κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται και έλλειψη προοπτικής. Όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει ούτε συντεχνιακή, ούτε ατομική λύση και ο καθένας μόνος του σύντομα θα καταλήξει στη μιζέρια και την ήττα. Το «διαίρει και βασίλευε» και ο κοινωνικός αυτοματισμός (η εναντίωση του ενός κοινωνικού κομματιού σε ένα άλλο επειδή θεωρεί ότι «θίγεται» από τις κινητοποιήσεις του) αποτελούν βασική κρατική πολιτική και οδηγούν σε αντιπαράθεση τους «από τα κάτω», ώστε να διαιωνίζεται η κυριαρχία των «από τα πάνω» και να προωθείται η υλοποίηση των αντικοινωνικών τους σχεδιασμών. Απέναντι σε αυτό οφείλουμε να αντιτάξουμε την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας όλων μας. Η ολοκληρωτική επίθεση που δεχόμαστε δεν μπορεί να απαντηθεί μερικά. Το κράτος και το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν το παραμικρό ψίχουλο. Αν μπορεί να γίνει κάτι το οποίο να βάλει φρένο στις ορέξεις τους είναι η συνολική αντιπαράθεση μαζί τους στην κατεύθυνση της συνολικής ανατροπής του καπιταλισμού.
Μόνο αν σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο μακριά από ψεύτικους διαχωρισμούς και μετατρέψουμε μέσω της αλληλεγγύης το φόβο που μας επιβάλλουν σε συλλογικότητα, αγωνιστική διάθεση και δύναμη, μπορούμε να απαντήσουμε στην επίθεση των «από τα πάνω». Αν καταλάβουμε ότι ο πραγματικός εχθρός δεν βρίσκεται στον διπλανό μας, στον πιο εξαθλιωμένο, στον εργάτη από άλλη χώρα, στον απεργό, στο δημόσιο υπάλληλο, αλλά βρίσκεται στις τράπεζες που μας ληστεύουν, στα υπουργεία όπου οργανώνεται η εκμετάλλευση μας, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς που τρομοκρατούν την κοινωνία και προστατεύουν το καθεστώς, στις παρακρατικές ακροδεξιές συμμορίες που λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της καταστολής και σπέρνουν το ρατσιστικό μίσος, στα δελτία των ειδήσεων που παραπληροφορούν, αποπροσανατολίζουν και μετατρέπουν το ψέμα σε πραγματικό, στα αφεντικά που μας θέλουν δούλους και εξαθλιωμένους.
Όλοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι μαζί δυναμικά χωρίς να μας ενδιαφέρει τι λένε και τι ορίζουν οι νόμοι των κυρίαρχων να επιτεθούμε σε ότι μας κλέβει τη ζωή, μας επιβάλλει τη φτώχια και την ανέχεια και μας οδηγεί στην εξαθλίωση, να διεκδικήσουμε τα πάντα, τη ζωή μας την ίδια. Είναι η στιγμή που πρέπει να αντεπιτεθούμε, να πάρουμε την κατάσταση και την πρωτοβουλία του αγώνα στα χέρια μας μακριά από τους εργατοπατέρες και τους κομματάρχες, μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες διαδικασίες. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες. Δε δεχόμαστε ως όρο ζωής τη συνθήκη της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν το κράτος, το κεφάλαιο, τα κόμματα, τα ΜΜΕ και τα καθεστωτικά συνδικάτα, δεν συναινούμε, δεν συνδιαλεγόμαστε, δεν υποτασσόμαστε. Ας βάλουμε σε εφαρμογή το σχέδιο για τη συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού κινούμενοι στην κατεύθυνση της συνολικής ρήξης. Να αγωνιστούμε για την κοινωνική απελευθέρωση, για μια κοινωνία ισότητας-αλληλεγγύης-ελευθερίας για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας όλων μας
Αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
Συνολική ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο για την κοινωνική απελευθέρωση
Απεργιακή συγκέντρωση-πορεία 19 Οκτωβρίου – 11πμ Μουσείο
Απεργιακή συγκέντρωση-πορεία 20 Οκτωβρίου – 11πμ Προπύλαια
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΤΑΙ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΤΑΙ
Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της 48ωρης απεργίας αποτελούν συνέχεια των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων των τελευταίων χρόνων. Εμπεριείχε τις εμπειρίες που είχαμε κατακτήσει, τη συσσωρευμένη οργή των καταπιεσμένων ως αποτέλεσμα της όξυνσης της επίθεσης που δέχονται. Μας τροφοδότησε με ακόμα περισσότερη εμπειρία, με ακόμα περισσότερη οργή. Η συνολική κρίση και το αδιέξοδο του συστήματος έγιναν περισσότερο διακριτά από ποτέ και η ανάγκη για συνολική ανατροπή ακόμα πιο επιτακτική.
Αυτές τις δύο μέρες όσοι ήμασταν εκεί, ήμασταν αποφασισμένοι. Η επιμονή και η αποφασιστικότητα που διακατείχε το σύνολο του κόσμου φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Πολλές δεκάδες χιλιάδες κόσμου, πολλά και διαφορετικά οργανωμένα κομμάτια (σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών, ο κόσμος που έμενε στην πλατεία και συμμετείχε στις διαδικασίες του Συντάγματος, συλλογικότητες και οργανώσεις), καταφέραμε και σταθήκαμε το ένα δίπλα στο άλλο, καταφέραμε με εξαιρετικό σθένος και επιμονή να αντέξουμε για ώρες μια καταστολή πρωτοφανή για τη μεταπολίτευση σε βιαιότητα και ένταση. Το σκηνικό της πλατείας Συντάγματος θύμιζε σκηνικό πολέμου. Οι δεκάδες συλληφθέντες αυτές τις δύο μέρες, η ξεκάθαρα εκδικητική απόφαση για επιβολή εγγύησης 700.000 ευρώ!!! στον αναρχικό Μανώλη Λιόλιο, οι 500 και πλέον τραυματίες από τις επιθέσεις της αστυνομίας, η τεράστια ποσότητα χημικών που χρησιμοποίησαν, οι επιθέσεις στο ιατρείο που είχε στηθεί αλλά και στους ίδιους τους διασώστες, οι ξυλοδαρμοί αδιακρίτως όσων βρίσκονταν στους δρόμους αποδεικνύουν πως κράτος και αφεντικά αντιμετωπίζουν το σύνολο της κοινωνίας ως εχθρό.
Είδαμε λοιπόν αρκετές δεκάδες χιλιάδες κόσμου να κατεβαίνουν στο δρόμο για να εκφράσουν την οργή τους και την αγανάκτησή τους για την εκμετάλλευση και την καταπίεση που βιώνουν καθημερινά. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις καθορίστηκε από τη συνειδητοποίηση πως οι αμέριμνες και χαλαρές κυριακάτικες συγκεντρώσεις αποτελούσαν παρελθόν και η ώρα της σύγκρουσης είχε φτάσει. Καθοριστική, αποδείχθηκε επίσης η έλλειψη ενός συλλογικού οράματος για την «επόμενη μέρα», ενός οράματος ικανού να δώσει την απαιτούμενη ώθηση στον κόσμο να ξεπεράσει τους φόβους και τις αναστολές του, ιδίως σε μια εποχή που κάθε κίνηση αντίστασης έρχεται αντιμέτωπη με την κρατική καταστολή. Αποδείχθηκε ακόμα πως στις εποχές που ζούμε, με την απειλή της ανεργίας να είναι μόνιμη και την προοπτική αναζήτησης δουλειάς σχεδόν εφιαλτική, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους περισσότερους να απεργήσουν τη στιγμή μάλιστα που λείπει η οργάνωση στους χώρους δουλειάς.
Η υιοθέτηση από μεγάλα κομμάτια του κόσμου, της κοινωνικής αντιβίας και η συλλογική αντίσταση απέναντι στο σύστημα, τους τρομάζει. Το γεγονός πως καταφέραμε να απαντήσουμε στις επιθέσεις της αστυνομίας και η εμπέδωση της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας ανάμεσά μας δημιουργεί τους όρους για την ουσιαστική αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους. Κι αν η στάση των διάφορων βουλευτάδων, μικρών και μεγάλων αφεντικών, ΜΜΕ κλπ απέναντι στη βίαιη αμφισβήτηση του υπάρχοντος φαντάζει αναμενόμενη, ενδεχομένως ορισμένοι να εκπλήσσονται από τα κόμματα της κοινοβουλευτικής (κυρίως) αλλά και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η απεγνωσμένη τους προσπάθεια να διαχωρίσουν τη θέση τους αλλά και να απαξιώσουν και να συκοφαντήσουν όλους εκείνους που επέλεξαν το δρόμο της σύγκρουσης, σε απόλυτη ταύτιση με την αστική προπαγάνδα, αποσκοπεί στην απονοηματοδότηση και αποϊδεολογικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων. Η ρητορική της καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται θέλει να κατοχυρώσει το μονοπώλιο της βίας στο κράτος.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της νοοτροπίας τους και της συστημικής τους θέσης είναι η επιλογή που έκαναν να θέσουν ως μοναδικό στόχο της 48ωρης απεργίας την καταψήφιση του «μεσοπρόθεσμου». Νομίζοντας πως εστιάζοντας σε ένα συγκεκριμένο αίτημα θα συσπείρωναν τον κόσμο αποκομίζοντας αργότερα πολιτική υπεραξία, το μόνο που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν το αίσθημα της ήττας καθώς όπως ήταν και το αναμενόμενο το «μεσοπρόθεσμο» ψηφίστηκε. Φαίνεται πως αδυνατούν να αντιληφθούν πως οι εποχές όπου το σύστημα τους χρησιμοποιούσε ως συνομιλητές και διαμεσολαβητές για την εκτόνωση των κρίσεων έχουν παρέλθει. Η διαχειριστική λογική που εκφράζεται με αιτήματα, αναπαράγει το ίδιο το σύστημα και καλλιεργεί την ηττοπάθεια.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, η χιλιοειπωμένη «οικονομική κρίση», οι απολύσεις, η εκτίναξη της ανεργίας, οι απεργίες, οι συγκρούσεις κλπ αποτελούν μερικές μόνο στιγμές στον διαρκή κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Ένας πόλεμος που θα τελειώσει μόνο με την οριστική ανατροπή ενός συστήματος που βασίζεται στην καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μπορεί λοιπόν το ζήτημα της συνολικής ανατροπής να είναι διαχρονικό, οι συνθήκες όμως σήμερα είναι τέτοιες όπου το καθιστούν τη μόνη ρεαλιστική επιλογή για το σύνολο της κοινωνίας. Όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας συνειδητοποιούν πως η μόνη απάντηση στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων, είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Να δημιουργήσουμε εκείνες τις δομές, όπου λειτουργώντας αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, θα μας επιτρέψουν να απαντήσουμε στην εξαθλίωση που μας ετοιμάζουν. Δομές που δεν θα αποτελούν νησίδες εντός καπιταλισμού αλλά το πρόπλασμα του κόσμου που θέλουμε να φτιάξουμε. Δομές που θα καταργούν στην πράξη τους ειδικούς και τους διαμεσολαβητές, που θα δείχνουν το δρόμο της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΤΗΣ 48ΩΡΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ (28-29 ΙΟΥΝΗ)
ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ
– ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ – ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΔΡΟΜΟΥΣ
Ο αγώνας ενάντια στην όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ή θα είναι κοινωνικός, ταξικός, αντικρατικός, αντιεξουσιαστικός και αντικαπιταλιστικός ή δε θα είναι τίποτα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)