Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012, 19:00 Πολυτεχνείο Δεύτερη Συνέλευση για τη συνδιοργάνωση πορείας ενάντια στη θεσμική συστράτευση και στο Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης που επιβάλλουν τα ντόπια και διεθνή πολιτικά και οικονομικά αφεντικά

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012, 19:00 Πολυτεχνείο

Κάλεσμα σε Συνέλευση για τη συνδιοργάνωση πορείας | Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου Πολυτεχνείο 2011

Κάλεσμα σε Συνέλευση
για τη συνδιοργάνωση πορείας
ενάντια στη θεσμική συστράτευση και στο Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης 

που επιβάλλουν τα ντόπια και διεθνή πολιτικά και οικονομικά αφεντικά

Ενάντια στην προσπάθεια του καθεστώτος να καθυποτάξει την οργή επιβάλλοντας τον φόβο. Ενάντια στην επιβολή της κοινωνικής ειρήνης. Ενάντια στη λογική των κοινοβουλευτικών «διεξόδων» και την απόπειρα απονεύρωσης των αντιστάσεων.

Καμία ανοχή στην επίθεση κράτους και αφεντικών. Η έκφραση της διάχυτης κοινωνικής και ταξικής οργής με απεργίες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις, καταλήψεις όλο το προηγούμενο διάστημα ανοίγει το δρόμο για τη συνολική αμφισβήτηση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Καμία συναίνεση στην προσπάθεια του καθεστώτος να αναδιατάξει τις δυνάμεις του. Η δικτατορία του κράτους και του καπιταλισμού αποκαλύπτεται πλήρως, με το διορισμό του τραπεζίτη Λ. Παπαδήμου ως πρωθυπουργού και τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑΟΣ και της ΝΔ, κινούμενη βήμα βήμα στην κατεύθυνση του ολοκληρωτισμού.

Καμία αυταπάτη για την προσπάθεια συστημικής ενσωμάτωσης και περιορισμού των αντιστάσεων μέσω των εκλογών. Καμία αυταπάτη για το ρόλο της καθεστωτικής αριστεράς στη δημιουργία προσδοκιών μέσω θεσμικών λύσεων και τον εξωραϊσμό του καπιταλισμού.

Στο εκφοβιστικό δίλημμα «συναίνεση ή χρεωκοπία» αντιτάσσουμε πως το πραγματικό δίλημμα είναι Καπιταλισμός ή Επανάσταση. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια ζωή κομματιασμένη από τους καθημερινούς εκβιασμούς και  στη συλλογική συνύπαρξη με βάση  τις αρχές τις ισότητας και της ελευθερίας. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ένα καθεστώς εξαθλίωσης και καταπίεσης  και μία κοινωνία κοινοκτημοσύνης και αυτοδιεύθυνσης.

ΔΙΑΡΚΕΙΣ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ-ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟΙ-ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου
Πολυτεχνείο – 7μμ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση
 

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 1 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2011

Κείμενο για τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας στις 19 και 20 Οκτωβρίου 2011

Η ολομέτωπη επίθεση του κράτους και των αφεντικών, που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, δεν στοχεύει απλώς στην οικονομική μας αφαίμαξη και την επιδείνωση των όρων επιβίωσής μας. Στοχεύει στο συνολικό και βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας και στην υποταγή της στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η ψήφιση του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και του πολυνομοσχεδίου δεν δοκιμάζει απλώς τα όρια της αντοχής των καταπιεσμένων σε ότι αφορά την επιβίωσή μας. Δοκιμάζει τη θέληση και την αποφασιστικότητα της κοινωνίας να αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται. Οι ημέρες των απεργιακών κινητοποιήσεων αποτελούν τη συμπυκνωμένη έκφραση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Κατά τη διάρκειά τους συναντιούνται δυο αντικρουόμενοι κόσμοι. Ο κόσμος του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της συλλογικής και αυτοοργανωμένης δράσης, που στόχο έχει την κοινωνική χειραφέτηση και απελευθέρωση και ο κόσμος της διαμεσολάβησης και της ιεραρχίας που στοχεύει στη συνδιαλλαγή με το καθεστώς και στη χειραγώγηση της κοινωνικής οργής.

Την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου η μαζικότατη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων πανελλαδικά και η τεράστια συμμετοχή στην απεργία αποτέλεσαν ένα πρώτο σημαντικό μήνυμα. Απέδειξαν πως ένα μεγάλο κομμάτι των καταπιεσμένων όχι μόνο δεν αποδέχεται τους όρους σκλαβιάς που του επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι αλλά έχει και τη διάθεση να αγωνιστεί εναντίον τους. Στη χειραγώγηση αυτής της διάθεσης στοχεύουν η στάση της καθεστωτικής αριστεράς και η προπαγάνδα των media, που προσπαθούν να αποτρέψουν μια γενικευμένη έκρηξη. Η προπαγάνδα απαξίωσης και συκοφάντησης της κοινωνικής αντί-βίας στοχεύει στην πολιτική και κοινωνική αναχαίτιση των αναρχικών και όσων επιλέγουν το δρόμο της σύγκρουσης απέναντι στη βία του κράτους και των αφεντικών. Στοχεύει στην αποτροπή της διάχυσης των ριζοσπαστικών προταγμάτων και πρακτικών και στον εγκλωβισμό του αγώνα μέσα στα όρια που θέτει η εξουσία. Οι πάσης φύσεως ηγετίσκοι των ρεφορμιστικών σχηματισμών θέλουν να επιβληθούν στο κίνημα, ως επίσημοι εκφραστές και ιδιοκτήτες του, προκειμένου να το περιχαρακώσουν. Θέλουν να μετατρέψουν τον αγώνα ενάντια στην όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης σε ψήφους για τις επερχόμενες εκλογικές τους φιέστες, προστατεύοντας ταυτόχρονα τη συστημική ομαλότητα.

Σε αυτό το πλαίσιο, την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, η ηγεσία του ΚΚΕ, έχοντας προσυνεννοηθεί με τους κρατικούς μηχανισμούς, εγκατέλειψε τις ιδιόκτητες παρελάσεις κι αποφάσισε να περιφρουρήσει -κι όχι να περικυκλώσει, όπως διατείνοταν τις προηγούμενες ημέρες- το κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια ψήφισης του πολυνομοσχεδίου. Η απόφαση αυτή αποτελεί κίνηση ελέγχου κι οριοθέτησης των διαδηλωτών και καταστολής όσων δεν υποτάσσονται. Απέναντι στο ορμητικό ποτάμι του κοινωνικού-ταξικού κινήματος, που υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να ανατρέψει τα πάντα, το ΚΚΕ επέλεξε το ρόλο του κυματοθραύστη για μια ακόμη φορά. Λειτουργώντας ως ανεπίσημος, εσωτερικός, κατασταλτικός μηχανισμός το ΚΚΕ, με όχημα το ΠΑΜΕ, επιχείρησε να επιβάλλει την ηγεμονία του στους δρόμους, να προκαθορίσει την έκταση και το περιεχόμενο των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων φέρνοντάς τες στα μέτρα του. Η επιλογή της συγκρότησης αλυσίδων από τα ΚΝΑΤ, στραμμένες προς την υπόλοιπη διαδήλωση, υποκαθιστώντας τα ΜΑΤ και προστατεύοντας τη Βουλή, ήταν μια επιλογή εχθρική απέναντι στον κόσμο που αντιστέκεται στην εξαθλίωση της ζωής του. Ευθύνη του μηχανισμού του ΚΚΕ ήταν και η σύγκρουση που ακολούθησε, καθώς ανέλαβε την περιφρούρηση του κοινοβουλίου απέναντι σε μια κοινωνία που υποφέρει από τους νόμους και τα διατάγματα που ψηφίζονται εκεί. Αναρχικοί, αριστεροί, ανένταχτοι και νεολαίοι αρνήθηκαν έμπρακτα την ηγεμονία ενός πυλώνα του συστήματος, των επίδοξων δικτατόρων του προλεταριάτου και συγκρούστηκαν με την καθεστωτική συμπαράταξη που περιφρουρούσε το κοινοβούλιο και την αστική νομιμότητα -τόσο μέσω των κρανοφόρων και ροπαλοφόρων του ΠΑΜΕ όσο και μέσα από την προπαγάνδα σύσσωμης της καθεστωτικής αριστεράς (εντός κι εκτός κοινοβουλίου) μετά τα γεγονότα. Οι κρανοφόροι και παλουκοφόροι των ΚΝΑΤ απαγόρευσαν εξ' αρχής σε όποιον δεν ήταν μέλος του κόμματος να προσεγγίσει τη Βουλή και τη λεωφόρο Αμαλίας, επιτέθηκαν στους διαδηλωτές με ξύλα και πέτρες, πέταξαν άτομο μεγάλης ηλικίας από ύψος 5 μέτρων στην πλατεία Συντάγματος, τραμπούκισαν και ξυλοκόπησαν κόσμο.

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, πέθανε ο εργάτης, συνδικαλιστής Δημήτρης Κοτζαρίδης. Αποδεδειγμένα ο θάνατός του δεν σχετίζεται με τις συγκρούσεις. Βρέθηκε στη συγκέντρωση μαζί με χιλιάδες κόσμου στις 20 Οκτώβρη παλεύοντας κι αυτός για ένα καλύτερο κόσμο. Ως άνεργοι, εργαζόμενοι, νεολαίοι, απεργοί, τιμούμε τη μνήμη του Δημήτρη Κοτζαρίδη. Θεωρούμε αχαρακτήριστη την προσπάθεια του ΚΚΕ να καπηλευτεί το θάνατό του ώστε να λασπολογήσει και να συκοφαντήσει τους αγωνιζόμενους ανθρώπους.

Μέσα από τον αυθορμητισμό και την μαχητικότητα εκατοντάδων αγωνιστών που φώναξαν «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι αυτοί θα σε προδώσουν στη Βάρκιζα και πάλι» και «Αυτοί, αυτοί φυλάνε τη Βουλή» έσπασε στην πράξη η προσπάθεια των σταλινίσκων του ΚΚΕ να αναγορευτούν σε μονοκράτορες του κινήματος. Μέσα από την σκληρή σύγκρουση αποτράπηκε η ηγεμονία ενός καθεστωτικού κόμματος στο δρόμο, η επιβολή ενός ιδεολογικού πλαισίου ελεγχόμενης διαμαρτυρίας και αναδείχθηκε, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ο αντεπαναστατικός ρόλος του στους κοινωνικούς αγώνες.

Η μάχη αυτή συνεχίζεται καθημερινά στους δρόμους, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, με διακύβευμα την επαναστατική εξέλιξη των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων και την μη παράδοσή τους στις ηγεσίες αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων. Οι επίδοξοι ηγετίσκοι των κινημάτων από το Σύριζα και την Ανταρσύα μέχρι τη συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων το γνωρίζουν καλά αυτό, γι αυτό έσπευσαν να συνταχθούν πίσω από το ΚΚΕ και να κατασυκοφαντήσουν τους αναρχικούς και όσους στάθηκαν απέναντι του, προσβλέποντας στη δημιουργία ενός νέου ενδοσυστημικού πόλου εξουσίας. Συνηθισμένοι στις καρπαζιές από την μητέρα των οργανώσεων της αριστεράς, οι ψοφοδεείς οπορτουνιστές συκοφάντησαν με ευκολία τους αγωνιζόμενους που συγκρούστηκαν με τα ΚΝΑΤ και τις δυνάμεις των ΜΑΤ στη συνέχεια. Μια στάση που φανερώνει το φόβο τους μπροστά στο διογκούμενο ρεύμα της συνολικής αμφισβήτησης του οικονομικού και πολιτικού συστήματος που κερδίζει διαρκώς έδαφος κοινωνικά, μπροστά στις εκατοντάδες των αγωνιστών που δεν μπορούν να ελέγξουν και να χειραγωγήσουν και αντιπροσωπεύουν προοπτικά το μεγαλύτερο κίνδυνο για το σύστημα και τους στυλοβάτες του.

Αναγνωρίζουμε ωστόσο ως βασικό έλλειμμα του αγώνα των από τα κάτω, απέναντι στους κρατικούς μηχανισμούς και τους αριστερούς συμπαραστάτες του, την έλλειψη συλλογικοποίησης και οργάνωσης. Ένα έλλειμμα που πρώτα και κύρια εμποδίζει την ενδυνάμωση του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και αποτελεί τροχοπέδη για την συγκρότησή μας ως ένα ισχυρό κίνημα που θα θέσει με ρεαλιστικούς όρους το ζήτημα της ανατροπής της κρατικής και καπιταλιστικής δικτατορίας, το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης.

Ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση αγωνιζόμαστε και για την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού κινήματος. Με στόχο την απεύθυνση σε όσο το δυνατόν περισσότερους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους ανθρώπους, διατεθειμένους να αγωνιστούν ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιλέγουμε την οργανωμένη παρουσία μας με μπλοκ σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Παραμένουμε σταθεροί στην πάγια αναρχική θέση: «ο σκοπός μας είναι αδιαχώριστος από τα μέσα πάλης και αγώνα». Στην κοινωνική και ταξική σύγκρουση, χρησιμοποιούνται μέσα τα οποία χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής-ακόμη κι όταν αυτό γίνεται με αποτρεπτικό κι αμυντικό σκοπό, όπως έγινε κατά βάση στις 20/10-κι εμπεριέχουν μεγάλη πολιτική και προσωπική ευθύνη, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος εκφυλισμού της κοινωνικής αντί-βίας σε αντικοινωνική βία, με απρόβλεπτες και τραγικές συνέπειες για τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Η συνέχιση και η ποιοτική αναβάθμιση του αγώνα με την συμμετοχή στα σωματεία βάσης στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές αντιιεραρχικές συνελεύσεις στις γειτονιές καθώς και στις πολιτικές συλλογικότητες του αγώνα σημαίνει την ενίσχυση των θέσεων και των μετώπων μάχης απέναντι στο καθεστώς και στις εφεδρείες του. Η δημιουργία αυτοοργανωμένων δομών αγώνα σε κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό επίπεδο, η σύνδεση και η επικοινωνία των αντιστάσεων από τα κάτω ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή του εξουσιαστικού οικοδομήματος, για την κοινωνική χειραφέτηση. Η κοινωνική απελευθέρωση θα είναι έργο της ίδιας της κοινωνίας και όχι κάποιων αυτόκλητων αρχηγών, κομματαρχών και λοιπών σωτήρων που θα αναλάβουν ρόλο καθοδηγητή και ηγεμόνα. Μόνο έτσι μπορούμε πραγματικά να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να χτίσουμε μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και σκλάβους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αρχηγούς και υπηκόους. Μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Για την Κοινωνική και Ταξική αντεπίθεση
Για την Κοινωνική Επανάσταση
Για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό

Τέρμα στην υπομονή και την απάθεια

Αν νομίζουμε ότι το κόψιμο των συντάξεων, των επιδομάτων, των μισθών, οι απολύσεις χωρίς αποζημίωση, οι κεφαλικοί φόροι και τα διάφορα χαράτσια είναι μια ακόμα μπόρα και θα περάσει είμαστε βαθιά γελασμένοι. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά και πολύ περισσότερα δεν είναι παρά απότοκο του συνολικού κοινωνικού προβλήματος που είναι η οργάνωση της κοινωνίας από το κράτος και τον καπιταλισμό. Για αυτό δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να περιμένουμε από το κράτος, τα αφεντικά και τις υπερεθνικές ελίτ πέρα από φτώχεια, ανέχεια, εξαθλίωση, μιζέρια, καταπίεση και θάνατο. Για αυτό δεν έχουμε κανένα λόγο να υπομένουμε όσα μας επιβάλλουν.

Τα τελευταία δύο χρόνια βιώνουμε όλοι μας την ένταση της λεηλασίας. Γίνεται κατανοητό με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι η «κρίση» δεν είναι κάτι αφηρημένο, δεν είναι μια εικόνα στις ειδήσεις, αλλά είναι η ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η συνθήκη μέσα στην οποία θα κριθεί αν θα πτωχεύσουμε εμείς ή το κράτος και τα αφεντικά, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν από τα κέρδη τους και τα προνόμιά τους. Έτσι μας επιβάλλουν μια σειρά μέτρα τα οποία αναδιαρθρώνουν τις εργασιακές συνθήκες μετατρέποντας αυτές σε ένα ιδιότυπο καθεστώς δουλείας (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μείωση ή κατάργηση κατώτατου μισθού, απελευθέρωση απολύσεων, αύξηση χρόνου εργασίας κ.α.). Ταυτόχρονα, επιδιώκουν να αρπάξουν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό από το ήδη πενιχρό εισόδημά μας μέσω της επιβολής χαρατσιών (κεφαλικός φόρος, φόρος στα σπίτια, αύξηση ΦΠΑ κ.α.) τα οποία μας οδηγούν στην εξαθλίωση.

Αυτή η συνεχώς εντεινόμενη επίθεση ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία έχει πάψει προ πολλού να βασίζεται σε κάποιου είδους συναίνεση. Έχει έρθει ο καιρός που όλα αυτά τα ιδεολογήματα για το «καλό του έθνους», «τη σωτηρία της πατρίδας», «το εθνικό συμφέρον», έχουν χρεοκοπήσει στις συνειδήσεις και ο μοναδικός τρόπος επιβολής των νέων μέτρων είναι η καταστολή με κάθε μέσο. Τα στρατιωτικού τύπου σώματα ασφαλείας, οι συνεχώς αυξανόμενες αστυνομικές δυνάμεις (η μοναδική κρατική υπηρεσία η οποία συνεχίζει να κάνει προσλήψεις), οι αύρες και τα σιδερένια τείχη, οι τόνοι χημικών, η κάλυψη, η ασυλία και οι εντολές οι οποίες δίνονται στους μπάτσους -να βαράνε στο ψαχνό ότι «κινείται»- και οι οποίες έχουν οδηγήσει σε βαρύτατους τραυματισμούς εκατοντάδων διαδηλωτών, τα έκτακτα στρατοδικεία και οι αθρόες προφυλακίσεις αγωνιστών, οι νέοι διευρυμένοι τρομονόμοι αποδεικνύουν ότι το κράτος δεν λογαριάζει τίποτα άλλο πέρα από την προάσπιση των προνομιών του και των συμφερόντων του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου.

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, την οποία ορίζουν το σοκ από την καθημερινή εξαγγελία νέων μέτρων, ο διάχυτος φόβος και η κρατική τρομοκρατία που επισκιάζει και προσπαθεί να ορίσει κάθε κοινωνική πτυχή, ξεσπούν συνεχώς αγώνες από διαφορετικά κάθε φορά υποκείμενα τα οποία προσπαθούν να αναχαιτίσουν την επίθεση που δέχονται. Φοιτητές, ταξιτζήδες, εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, φορτηγατζήδες, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, εργαζόμενοι στα ΜΜΜ προσπαθούν να κρατήσουν τα εργατικά τους κεκτημένα, να εμποδίσουν τη βίαιη αναδιάρθρωση της ζωής τους και να σταματήσουν τη λεηλασία που τους επιβάλλουν. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αγώνες χαρακτηρίζονται από αποσπασματικότητα, συντεχνιακή λογική, υποταγή στα κελεύσματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, απουσία κάθε προσπάθειας σύνδεσης με άλλα κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται και έλλειψη προοπτικής. Όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει ούτε συντεχνιακή, ούτε ατομική λύση και ο καθένας μόνος του σύντομα θα καταλήξει στη μιζέρια και την ήττα. Το «διαίρει και βασίλευε» και ο κοινωνικός αυτοματισμός (η εναντίωση του ενός κοινωνικού κομματιού σε ένα άλλο επειδή θεωρεί ότι «θίγεται» από τις κινητοποιήσεις του) αποτελούν βασική κρατική πολιτική και οδηγούν σε αντιπαράθεση τους «από τα κάτω», ώστε να διαιωνίζεται η κυριαρχία των «από τα πάνω» και να προωθείται η υλοποίηση των αντικοινωνικών τους σχεδιασμών. Απέναντι σε αυτό οφείλουμε να αντιτάξουμε την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας όλων μας. Η ολοκληρωτική επίθεση που δεχόμαστε δεν μπορεί να απαντηθεί μερικά. Το κράτος και το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν το παραμικρό ψίχουλο. Αν μπορεί να γίνει κάτι το οποίο να βάλει φρένο στις ορέξεις τους είναι η συνολική αντιπαράθεση μαζί τους στην κατεύθυνση της συνολικής ανατροπής του καπιταλισμού.

Μόνο αν σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο μακριά από ψεύτικους διαχωρισμούς και μετατρέψουμε μέσω της αλληλεγγύης το φόβο που μας επιβάλλουν σε συλλογικότητα, αγωνιστική διάθεση και δύναμη, μπορούμε να απαντήσουμε στην επίθεση των «από τα πάνω». Αν καταλάβουμε ότι ο πραγματικός εχθρός δεν βρίσκεται στον διπλανό μας, στον πιο εξαθλιωμένο, στον εργάτη από άλλη χώρα, στον απεργό, στο δημόσιο υπάλληλο, αλλά βρίσκεται στις τράπεζες που μας ληστεύουν, στα υπουργεία όπου οργανώνεται η εκμετάλλευση μας, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς που τρομοκρατούν την κοινωνία και προστατεύουν το καθεστώς, στις παρακρατικές ακροδεξιές συμμορίες που λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της καταστολής και σπέρνουν το ρατσιστικό μίσος, στα δελτία των ειδήσεων που παραπληροφορούν, αποπροσανατολίζουν και μετατρέπουν το ψέμα σε πραγματικό, στα αφεντικά που μας θέλουν δούλους και εξαθλιωμένους.

Όλοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι μαζί δυναμικά χωρίς να μας ενδιαφέρει τι λένε και τι ορίζουν οι νόμοι των κυρίαρχων να επιτεθούμε σε ότι μας κλέβει τη ζωή, μας επιβάλλει τη φτώχια και την ανέχεια και μας οδηγεί στην εξαθλίωση, να διεκδικήσουμε τα πάντα, τη ζωή μας την ίδια. Είναι η στιγμή που πρέπει να αντεπιτεθούμε, να πάρουμε την κατάσταση και την πρωτοβουλία του αγώνα στα χέρια μας μακριά από τους εργατοπατέρες και τους κομματάρχες, μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες διαδικασίες. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες. Δε δεχόμαστε ως όρο ζωής τη συνθήκη της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν το κράτος, το κεφάλαιο, τα κόμματα, τα ΜΜΕ και τα καθεστωτικά συνδικάτα, δεν συναινούμε, δεν συνδιαλεγόμαστε, δεν υποτασσόμαστε. Ας βάλουμε σε εφαρμογή το σχέδιο για τη συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού κινούμενοι στην κατεύθυνση της συνολικής ρήξης. Να αγωνιστούμε για την κοινωνική απελευθέρωση, για μια κοινωνία ισότητας-αλληλεγγύης-ελευθερίας για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

Ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας όλων μας

Αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση

Συνολική ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο για την κοινωνική απελευθέρωση

Απεργιακή συγκέντρωση-πορεία 19 Οκτωβρίου – 11πμ Μουσείο

Απεργιακή συγκέντρωση-πορεία 20 Οκτωβρίου – 11πμ Προπύλαια

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΤΑΙ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ 
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΤΑΙ




Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της 48ωρης απεργίας αποτελούν συνέχεια των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων των τελευταίων χρόνων. Εμπεριείχε τις εμπειρίες που είχαμε κατακτήσει, τη συσσωρευμένη οργή των καταπιεσμένων ως αποτέλεσμα της όξυνσης της επίθεσης που δέχονται. Μας τροφοδότησε με ακόμα περισσότερη εμπειρία, με ακόμα περισσότερη οργή. Η συνολική κρίση και το αδιέξοδο του συστήματος έγιναν περισσότερο διακριτά από ποτέ και η ανάγκη για συνολική ανατροπή ακόμα πιο επιτακτική.

Αυτές τις δύο μέρες όσοι ήμασταν εκεί, ήμασταν αποφασισμένοι. Η επιμονή και η αποφασιστικότητα που διακατείχε το σύνολο του κόσμου φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Πολλές δεκάδες χιλιάδες κόσμου, πολλά και διαφορετικά οργανωμένα κομμάτια (σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών, ο κόσμος που έμενε στην πλατεία και συμμετείχε στις διαδικασίες του Συντάγματος, συλλογικότητες και οργανώσεις), καταφέραμε και σταθήκαμε το ένα δίπλα στο άλλο, καταφέραμε με εξαιρετικό σθένος και επιμονή να αντέξουμε για ώρες μια καταστολή πρωτοφανή για τη μεταπολίτευση σε βιαιότητα και ένταση. Το σκηνικό της πλατείας Συντάγματος θύμιζε σκηνικό πολέμου. Οι δεκάδες συλληφθέντες αυτές τις δύο μέρες, η ξεκάθαρα εκδικητική απόφαση για επιβολή εγγύησης 700.000 ευρώ!!! στον αναρχικό Μανώλη Λιόλιο, οι 500 και πλέον τραυματίες από τις επιθέσεις της αστυνομίας, η τεράστια ποσότητα χημικών που χρησιμοποίησαν, οι επιθέσεις στο ιατρείο που είχε στηθεί αλλά και στους ίδιους τους διασώστες, οι ξυλοδαρμοί αδιακρίτως όσων βρίσκονταν στους δρόμους αποδεικνύουν πως κράτος και αφεντικά αντιμετωπίζουν το σύνολο της κοινωνίας ως εχθρό.


Είδαμε λοιπόν αρκετές δεκάδες χιλιάδες κόσμου να κατεβαίνουν στο δρόμο για να εκφράσουν την οργή τους και την αγανάκτησή τους για την εκμετάλλευση και την καταπίεση που βιώνουν καθημερινά. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις καθορίστηκε από τη συνειδητοποίηση πως οι αμέριμνες και χαλαρές κυριακάτικες συγκεντρώσεις αποτελούσαν παρελθόν και η ώρα της σύγκρουσης είχε φτάσει. Καθοριστική, αποδείχθηκε επίσης η έλλειψη ενός συλλογικού οράματος για την «επόμενη μέρα», ενός οράματος ικανού να δώσει την απαιτούμενη ώθηση στον κόσμο να ξεπεράσει τους φόβους και τις αναστολές του, ιδίως σε μια εποχή που κάθε κίνηση αντίστασης έρχεται αντιμέτωπη με την κρατική καταστολή. Αποδείχθηκε ακόμα πως στις εποχές που ζούμε, με την απειλή της ανεργίας να είναι μόνιμη και την προοπτική αναζήτησης δουλειάς σχεδόν εφιαλτική, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους περισσότερους να απεργήσουν τη στιγμή μάλιστα που λείπει η οργάνωση στους χώρους δουλειάς.

Η υιοθέτηση από μεγάλα κομμάτια του κόσμου, της κοινωνικής αντιβίας και η συλλογική αντίσταση απέναντι στο σύστημα, τους τρομάζει. Το γεγονός πως καταφέραμε να απαντήσουμε στις επιθέσεις της αστυνομίας και η εμπέδωση της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας ανάμεσά μας δημιουργεί τους όρους για την ουσιαστική αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους. Κι αν η στάση των διάφορων βουλευτάδων, μικρών και μεγάλων αφεντικών, ΜΜΕ κλπ απέναντι στη βίαιη αμφισβήτηση του υπάρχοντος φαντάζει αναμενόμενη, ενδεχομένως ορισμένοι να εκπλήσσονται από τα κόμματα της κοινοβουλευτικής (κυρίως) αλλά και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η απεγνωσμένη τους προσπάθεια να διαχωρίσουν τη θέση τους αλλά και να απαξιώσουν και να συκοφαντήσουν όλους εκείνους που επέλεξαν το δρόμο της σύγκρουσης, σε απόλυτη ταύτιση με την αστική προπαγάνδα, αποσκοπεί στην απονοηματοδότηση και αποϊδεολογικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων. Η ρητορική της καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται θέλει να κατοχυρώσει το μονοπώλιο της βίας στο κράτος.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της νοοτροπίας τους και της συστημικής τους θέσης είναι η επιλογή που έκαναν να θέσουν ως μοναδικό στόχο της 48ωρης απεργίας την καταψήφιση του «μεσοπρόθεσμου». Νομίζοντας πως εστιάζοντας σε ένα συγκεκριμένο αίτημα θα συσπείρωναν τον κόσμο αποκομίζοντας αργότερα πολιτική υπεραξία, το μόνο που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν το αίσθημα της ήττας καθώς όπως ήταν και το αναμενόμενο το «μεσοπρόθεσμο» ψηφίστηκε. Φαίνεται πως αδυνατούν να αντιληφθούν πως οι εποχές όπου το σύστημα τους χρησιμοποιούσε ως συνομιλητές και διαμεσολαβητές για την εκτόνωση των κρίσεων έχουν παρέλθει. Η διαχειριστική λογική που εκφράζεται με αιτήματα, αναπαράγει το ίδιο το σύστημα και καλλιεργεί την ηττοπάθεια.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, η χιλιοειπωμένη «οικονομική κρίση», οι απολύσεις, η εκτίναξη της ανεργίας, οι απεργίες, οι συγκρούσεις κλπ αποτελούν μερικές μόνο στιγμές στον διαρκή κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Ένας πόλεμος που θα τελειώσει μόνο με την οριστική ανατροπή ενός συστήματος που βασίζεται στην καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μπορεί λοιπόν το ζήτημα της συνολικής ανατροπής να είναι διαχρονικό, οι συνθήκες όμως σήμερα είναι τέτοιες όπου το καθιστούν τη μόνη ρεαλιστική επιλογή για το σύνολο της κοινωνίας. Όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας συνειδητοποιούν πως η μόνη απάντηση στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων, είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Να δημιουργήσουμε εκείνες τις δομές, όπου λειτουργώντας αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, θα μας επιτρέψουν να απαντήσουμε στην εξαθλίωση που μας ετοιμάζουν. Δομές που δεν θα αποτελούν νησίδες εντός καπιταλισμού αλλά το πρόπλασμα του κόσμου που θέλουμε να φτιάξουμε. Δομές που θα καταργούν στην πράξη τους ειδικούς και τους διαμεσολαβητές, που θα δείχνουν το δρόμο της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΤΗΣ 48ΩΡΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ (28-29 ΙΟΥΝΗ)

ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ
– ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ – ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ο αγώνας ενάντια στην όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ή θα είναι κοινωνικός, ταξικός, αντικρατικός, αντιεξουσιαστικός και αντικαπιταλιστικός ή δε θα είναι τίποτα.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΞΥΝΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ Ή ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ, ΤΑΞΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ Ή ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

Ενάντια στο Φόβο, την Κρατική Τρομοκρατία, την Εξαθλίωση και τον Κοινωνικό Κανιβαλισμό Κοινοί Αγώνες Ντόπιων και Μεταναστών για Ζωή, Ισότητα και Ελευθερία

Φτώχεια-εξαθλίωση-καταπίεση-εκμετάλλευση: τέσσερις λέξεις που χαρακτηρίζουν το παρόν και το μέλλον που επιφυλάσσουν και επιβάλλουν με κάθε μέσο οι κυρίαρχοι στην κοινωνία. Ταυτόχρονα προωθούν σαν μόνη λύση για την επιβίωσή μας τον αλληλοσπαραγμό των από τα κάτω, την εφαρμογή του νόμου της ζούγκλας, όπου επικρατεί ο πιο δυνατός. Μια συνθήκη ζωής στην οποία θα κυριαρχεί ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Ενώ παράλληλα όποιος δεν συμμορφώνεται, δεν συναινεί στους αντικοινωνικούς τους σχεδιασμούς και επιλέγει το δρόμο της αντίστασης έρχεται αντιμέτωπος με την κρατική καταστολή και τρομοκρατία.


Μέσα σε αυτή τη συνθήκη επιστρατεύονται οι κάθε λογής παρακρατικές-φασιστικές συμμορίες, οι οποίες, μυρίζοντας το φόβο και το ανθρώπινο αίμα, βγαίνουν από τις τρύπες τους και με το δάκτυλο υποδεικνύουν ως εχθρό το διπλανό μας, τον πιο εξαθλιωμένο, το μετανάστη, τον άστεγο, τον πιο αδύναμο. Έτσι συνέβη και με αφορμή την αποτρόπαια δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη, για μια βιντεοκάμερα. Τις επόμενες ημέρες στην περιοχή γύρω από το σημείο της δολοφονίας και μέχρι την Ομόνοια εκτυλίσσονται σκηνές αγριότητας: ομάδες ακροδεξιών με μαχαίρια, κράνη, παλούκια μαχαιρώνουν και ξυλοκοπούν αδιακρίτως μετανάστες, σπάνε τα μαγαζιά και τα σπίτια τους. Οι διάφοροι παρακρατικοί φασίστες, χέρι-χέρι με ένα συρφετό από υστερικούς πατριώτες και ρατσιστές, με την προστασία και επίβλεψη της αστυνομίας και υπό τα παραληρήματα και τις φονικές ιαχές των ΜΜΕ, εξαπέλυσαν για πέντε μέρες πογκρόμ εναντίον των από κάτω, των πιο αδύναμων, των πιο ευάλωτων, των μεταναστών. Οι τελευταίοι αποτέλεσαν τον εύκολο στόχο για τα αγελαία ένστικτα όσων δεν θέλουν να αντικρίσουν την πραγματικότητα και καθοδηγούμενοι από τα διάφορα φασιστοειδή επιλέγουν τη λύση που τους προσφέρει το κράτος-άλλωστε τα πογκρόμ αποτέλεσαν και αποτελούν την συμπύκνωση της μεταναστευτικής του πολιτικής. Ταυτόχρονα, οι φασίστες, καθοδηγούμενοι και επικουρούμενοι από τις δυνάμεις καταστολής, επιτέθηκαν στις καταλήψεις Σκαραμαγκά και Villa Amalias, οι οποίες βρίσκονταν κοντά στο χώρο της δολοφονίας του Μ. Καντάρη και στέκονταν εμπόδιο στα κανιβαλιστικά τους σχέδια, όπως αποτελούν τόσα χρόνια εμπόδιο στα αντικοινωνικά σχέδια του κράτους και ταυτόχρονα εφαλτήρια αγώνα. Φυσικά, ο κόσμος της ελευθερίας και της αλληλεγγύης περιφρούρησε τα απελευθερωμένα κοινωνικά εδάφη και έτρεψε σε φυγή τα παρακρατικά ανδρείκελα της χρυσής αυγής.


Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως όσοι δεν δέχονται την καταπίεση, την εκμετάλλευση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και το φόβο ως όρους ζωής, έρχονται αντιμέτωποι είτε με τις παρακρατικές συμμορίες είτε με την κρατική καταστολή, όπως συνέβη στην πανεργατική απεργία της 11ης Μάη, όταν τα ΜΑΤ, εφαρμόζοντας το δόγμα μηδενικής ανοχής, λίγο μετά το Σύνταγμα επιτέθηκαν στην πορεία και ειδικά στα μπλοκ των συνελεύσεων γειτονιάς, των σωματείων βάσης, των εργατικών συλλογικοτήτων, της συνέλευσης αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Ξύλο, δολοφονικά χτυπήματα, τόνοι χημικών, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, συλλήψεις, δεκάδες αιμόφυρτοι και τραυματισμένοι διαδηλωτές συνέθεταν το σκηνικό. Από τη δολοφονική επίθεση ένας διαδηλωτής έχασε τη σπλήνα του, ενώ τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο κεφάλι ο συναγωνιστής Γιάννης Κ. ο οποίος μεταφέρθηκε σε οριακή κατάσταση, για την ίδια του τη ζωή, στο Γ.Ν. Νίκαιας με εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι, χειρουργήθηκε άμεσα και νοσηλεύτηκε για μέρες στην εντατική. Επίσης ένας εκ των συλληφθέντων ο Φώτης Δ. βρίσκεται προφυλακισμένος με στημένες κατηγορίες, από τους μπάτσους, οι οποίοι του φόρτωσαν μια τσάντα με μολότοφ. Η επίθεση στα μπλοκ της αυτοοργάνωσης, της αντιιεραρχίας, των ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων και όσων δεν συναινούν είχε ως στόχο να τρομοκρατήσει, να καταστείλει, να παραδειγματίσει και να καταπνίξει κάθε ανεξέλεγκτη φωνή και χειρονομία η οποία κινείται συλλογικά, ακηδεμόνευτα, οργανωμένα και αδιαμεσολάβητα ενάντια στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς του κράτους και του κεφαλαίου.


Γνωρίζουμε ότι η συσσώρευση φτωχών, καταπιεσμένων και εξαθλιωμένων σε συγκεκριμένα και περιορισμένα γεωγραφικά σημεία, όπως συμβαίνει σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, δημιουργεί μεγάλα προβλήματα συνύπαρξης, τα οποία επιτείνονται από τη δράση της μαφίας, η οποία σε συνεργασία και με την πλάτη του κρατικού μηχανισμού, αποτελεί μια από τις πιο απάνθρωπες και ταυτόχρονα επικερδείς επιχειρήσεις του καπιταλισμού. Αυτό λοιπόν που προωθείται από τους από τα πάνω είναι να επιτεθούμε ο ένας στον άλλο, να στρεφόμαστε ενάντια σε όποιον μας «παίρνει», να μας φταίει ο πιο αδύναμος, να αφήσουμε το φόβο να κυριαρχήσει και να ορίσει την καθημερινότητά μας˙ να δεχτούμε ότι λύση είναι να θυσιαστούμε στο βωμό του εθνικού συμφέροντος και να μην κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα, γιατί θα καταλάβουμε ότι για τα δεινά μας δεν ευθύνεται ο πιο αδύναμος από εμάς ή ο διπλανός μας, αλλά το κράτος, τα αφεντικά και οι υπερεθνικοί σχηματισμοί (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ).


Όμως η λύση δεν βρίσκεται στα κελεύσματα των ΜΜΕ για εθνική συστράτευση, στη συναίνεση στα σχέδια λεηλασίας της ζωής μας, στην υποταγή στους από τα πάνω και στον κοινωνικό κανιβαλισμό που θέλουν να μας επιβάλουν. Η λύση βρίσκεται στην αυτοοργάνωση, στη συλλογικότητα, στην αλληλεγγύη, στην αντιιεραρχική οργάνωση των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων, στην ελεύθερη και κοινωνική συνύπαρξη όλων των από τα κάτω, με γνώμονα τον αλληλοσεβασμό, την ανεκτικότητα, την ανθρωπιά, την ισότητα. Αναπτύσσοντας κοινωνικά εγχειρήματα και δομές μέσα από τις οποίες θα παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, σωματεία βάσης, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, συλλογικές κουζίνες, κινήσεις αλληλοβοήθειας, ανάπτυξη γειτονικών και συντροφικών σχέσεων, σπάζοντας την αποξένωση και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, μακριά από και ενάντια στον καπιταλισμό, τις επιταγές των κυρίαρχων, τους θεσμούς και τις λογικές της διαμεσολάβησης. Μέσα από κοινούς ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση.

Κείμενο για τα γεγονότα της Απεργιακής Διαδήλωσης στις 11 Μαΐου 2011

Σήμερα 11 Μάη πραγματοποιήθηκε ακόμα μια γενική απεργία ενάντια στα αντικοινωνικά μέτρα που επιβάλλουν το κράτος, το κεφάλαιο και το ΔΝΤ και ωθούν στην φτώχια, την ανέχεια και την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού. Χιλιάδες κόσμου βγήκαν ακόμα μια φορά στους δρόμους και ήρθαν αντιμέτωποι με τις δυνάμεις καταστολής οι οποίες σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσουν και να καταστείλουν κάθε κίνηση αντίστασης περικύκλωσαν ασφυκτικά ολόκληρη την διαδήλωση.

Τα ΜΑΤ εφαρμόζοντας το δόγμα μηδενικής ανοχής λίγο μετά το σύνταγμα επιτέθηκαν στην πορεία και ειδικά στα μπλοκ των συνελεύσεων γειτονιάς, των σωματείων βάσης, των εργατικών συλλογικοτήτων, της συνέλευσης αναρχικών και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Ξύλο, δολοφονικά χτυπήματα, τόνοι χημικών, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, συλλήψεις, αιμόφυρτοι και τραυματισμένοι διαδηλωτές συνέθεταν το σκηνικό. Από την δολοφονική επίθεση τραυματίστηκε πολύ σοβαρά ο Γιάννης Κ. από το μπλοκ της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης/Πατησίων. Ο Γιάννης Κ. μεταφέρθηκε σε οριακή κατάσταση, για την ίδια του τη ζωή, στο Γ.Ν. Νίκαιας με εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι, χειρουργήθηκε άμεσα και νοσηλεύεται στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση.

Η σημερινή επίθεση στα μπλοκ της αυτοοργάνωσης, της αντιιεραρχίας, των ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων και όσων δεν συναινούν στόχο είχε να τρομοκρατήσει, να καταστείλει, να παραδειγματίσει και να καταπνίξει κάθε ανεξέλεγκτη φωνή και χειρονομία η οποία κινείται συλλογικά, ακηδεμόνευτα, οργανωμένα και αδιαμεσολάβητα ενάντια στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς του κράτους και του κεφαλαίου.

Ενάντια στη τρομοκρατία και τη καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αγώνων προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες δε δεχόμαστε ως όρο ζωής τη συνθήκη της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν το κράτος, το κεφάλαιο, τα κόμματα, τα ΜΜΕ και τα καθεστωτικά συνδικάτα δεν συναινούμε, δεν συνδιαλεγόμαστε, δεν υποτασσόμαστε.

Στεκόμαστε στο πλευρό του Γιάννη Κ. ο οποίος νοσηλεύεται στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση και όλων των τραυματισμένων διαδηλωτών

Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων της απεργιακής διαδήλωσης της 11 Μάη

Όλοι στο δρόμο ενάντια σε κράτος-ΔΝΤ-αφεντικά για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ

ΠΕΜΠΤΗ 12 ΜΑΙΟΥ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 6μμ

Γενική Απεργία 11 Μαΐου 2011

Ενάντια σε κράτος και αφεντικά που επιτίθενται στην κοινωνία εντείνοντας διαρκώς τις συνθήκες εκμετάλλευσης, καταπίεσης, καταστολής και ελέγχου.
Ενάντια σε κόµµατα και ΜΜΕ που προωθούν τη συναίνεση και την υποταγή και συκοφαντούν όσους αντιστέκονται στους αντικοινωνικούς σχεδιασµούς των κυρίαρχων.
Ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους εργατοπατέρες που επιχειρούν να εκτονώσουν, να χειραγωγήσουν και να διαμεσολαβήσουν την κοινωνική και ταξική οργή των εκμεταλλευόμενων.
Αυτοοργανωμένοι-συλλογικοί-αδιαμεσολάβητοι αγώνες ντόπιων και μεταναστών για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση.
Γενική απεργία διαρκείας.
Απεργία 11 Μαΐου – Μουσείο 11πμ

Διήμερο Εκδηλώσεων 29-30 Απριλίου 2011

Η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση διοργανώνει διήμερο εκδηλώσεων για την Πρωτομαγιά στις 29 και 30 Απριλίου στο Πολυτεχνείο στις 7μμ. Ενώ την 1 Μάη καλεί στην απεργιακή συγκέντρωση στο Μουσείο στις 11πμ.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 
προβολή: «Σικάγο 1886-Στιγμές εργατικής Πρωτομαγιάς»
Συζήτηση: «η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου και οι κοινωνικές της συνέπειες σε περίοδο συστηµικής κρίσης»

ΣΑΒΒΑΤΟ
προβολή: «Στιγμές κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης στην Ισπανία το 1936»
Συζήτηση: «οι αντιστάσεις των από κάτω και το πρόταγμα της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης στο σήμερα και το αύριο»

ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΜΑΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11πμ ΜΟΥΣΕΙΟ


Ακολουθεί το κείμενο της εισήγησης του διημέρου:
1η ΜΑΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ -ΔΝΤ –ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Στις 29 και 30 Απρίλη, ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση επιλέξαμε να οργανώσουμε ένα διήμερο εκδηλώσεων ενόψει της Πρωτομαγιάς. Η εξέγερση του Σικάγο το 1886 αποτελεί για εμάς ένα σημείο αναφοράς, έναν «τόπο» από όπου μπορούμε να αντλήσουμε έμπνευση και συμπεράσματα. Η συμβολή των αναρχικών σε αυτήν υπήρξε καθοριστική χάρη στον αγώνα τους και την επίτευξη της ριζοσπαστικής σύνδεσης των επιμέρους αιτημάτων –όπως αυτό για το 8ωρο- με τη συνολική κριτική του κράτους και του καπιταλισμού. Μέσα από αυτό το διήμερο επιχειρούμε να ανοίξουμε μία συζήτηση όχι ιστορικού περιεχομένου, αλλά για το πώς κατανοούμε και αναλύουμε ως αγωνιστές στο σήμερα τη βίαιη επίθεση του κράτους και του καπιταλισμού, όπως επίσης και το ποια είναι τα δικά μας κοινωνικά προτάγματα και το πώς επικοινωνούν και συνδέονται με τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις στην κατεύθυνση της ανατροπής του υπάρχοντος και της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Για την πρώτη μέρα (Παρασκευή 29/4) το πλαίσιο της συζήτησης που θα θέλαμε να αναπτυχθεί έχει ως κεντρικά σημεία:

α) Την ολομέτωπη επίθεση των κυρίαρχων σε μία περίοδο συνολικής συστημικής κρίσης (οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική, αξιακή). Η κρίση αυτή αποκαλύπτει σε όλη της την έκταση την αντικοινωνική φύση του καπιταλισμού και αποτελεί απότοκο ενός παγκοσμιοποιημένου εκμεταλλευτικού συστήματος. Ως αιχμές αυτής της επίθεσης αναγνωρίζουμε:

- Τη διαρκή όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την «απελευθέρωση» των απολύσεων, τις μειώσεις μισθών και τη θεσμική κατοχύρωση της «ελαστικής εργασίας». Τον τρόμο της ανεργίας που πλήττει όλο και περισσότερους εργαζόμενους (τρόμος που αποτελεί συνώνυμο της φτώχειας και ταυτόχρονα δοκιμασμένο εργαλείο καταστολής και διάχυσης του κοινωνικού κανιβαλισμού και της ξενοφοβίας ανάμεσα στους καταπιεσμένους).

- Τον αποκλεισμό χιλιάδων ανθρώπων από τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η περίθαλψη με τις διαρκείς συγχωνεύσεις και την επιβολή «εισιτηρίου» στα νοσοκομεία. Την εκποίηση σε ιδιώτες του κατειλημμένου από το κράτος ότι είναι δημόσιου και την εντατικότερη καταλήστευση του κοινωνικού πλούτου.

- Την επίταση της καταστροφής και της λεηλασίας του φυσικού κόσμου στο όνομα της ανάπτυξης καθώς το μοντέλο οργάνωσης, λειτουργίας, παραγωγής και κατανάλωσης που επιβάλλουν κράτος και κεφάλαιο είναι άκρως επιθετικό και καταστρεπτικό τόσο για τη φύση όσο και για τις ανθρώπινες κοινωνίες.

- Την ένταση της καταστολής και του ελέγχου. Απέναντι στην αδυναμία εξασφάλισης της συναίνεσης και στην όξυνση της κοινωνικής οργής επιστρατεύεται η κρατική βία. Με τους νέους τρομονόμους, την ποινικοποίηση απεργιών και διαδηλώσεων, με τα ειδικά νομοθετήματα για την αντιμετώπιση του ρεύματος «άρνησης πληρωμών» , με την ένταση της καταστολής στους δρόμους, το κράτος επιχειρεί να σπείρει το φόβο για την τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται και για τον παραδειγματισμό ολόκληρης της κοινωνίας. Παράλληλα η κυρίαρχη προπαγάνδα με εκκλήσεις σε «εθνική ομοψυχία» και σε «συστράτευση όλων απέναντι στην κρίση» επιχειρεί να προωθήσει την υποταγή και τη μοιρολατρία, ώστε οι καπιταλιστές να βαδίσουν ανενόχλητοι τον «ένδοξο» δρόμο της ανάπτυξης και όλοι εμείς αυτόν της μετατροπής μας σε εξαθλιωμένο και υπάκουο εργατικό δυναμικό. Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η διαδικασία αναδιάρθρωσης των δομών εξουσίας και η επιχειρούμενη εγκαθίδρυση ενός μόνιμου «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» που οπλίζεται για να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές αντιστάσεις, έχουν ως στόχο τον συνολικό και βίαιο κοινωνικό μετασχηματισμό.

β) Τις συνέπειες και τα αποτελέσματα αυτής της επίθεσης στο κοινωνικό πεδίο.

Η ανεργία, η φτώχεια και οι αποκλεισμοί αποτελούν σήμερα γενικευμένη κοινωνική συνθήκη η οποία πλήττει ντόπιους και μετανάστες που βρίσκονται στη βάση της ταξικής πυραμίδας, αλλά και μεγάλα κοινωνικά κομμάτια των μεσαίων στρωμάτων που προλεταριοποιούνται βίαια λόγω της σαρωτικής επίθεσης κράτους και αφεντικών. Παράλληλα, η διάχυση της εξατομίκευσης, του ανταγωνισμού και της υποταγής ως κυρίαρχες αξίες διαμορφώνει το έδαφος για τη γιγάντωση του κοινωνικού κανιβαλισμού, του αλληλοσπαραγμού ανάμεσα στους πιο αδύναμους, με σκοπό την εκτόνωση της κοινωνικής οργής μεταξύ των καταπιεσμένων. Η στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε» που προωθείται από τους κυρίαρχους δημιουργεί εκείνη τη συνθήκη όπου οι μετανάστες και οι μετανάστριες στοχοποιούνται από την κυρίαρχη προπαγάνδα ως οι υπαίτιοι για την φτώχεια, την ανέχεια και την υποτίμηση της ζωής.

Για τη δεύτερη μέρα (Σάββατο 30/4) η συζήτηση έχουμε επιλέξει να έχει στο επίκεντρό της τους αγώνες, την κίνηση των «από τα κάτω» ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών. Αυτό είναι άλλωστε και το πεδίο μέσα στο οποίο διαμορφώνεται και απευθύνεται το συνολικό αναρχικό πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης και αυτοδιεύθυνσης. Είναι το πεδίο από όπου αντλούμε τις εμπειρίες και την δυναμική μας. Για το άνοιγμα αυτής της συζήτησης θέτουμε τα εξής ερωτήματα:

- Ποιες είναι σήμερα οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και πώς γειώνεται μέσα σε αυτές το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης και της συλλογικοποίησης μέσα από την αδιαμεσολάβητη οργάνωση των καταπιεσμένων στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, απέναντι στη συνθήκη της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν κόμματα, ΜΜΕ και καθεστωτικά συνδικάτα, τη στιγμή που κορυφώνεται ο πόλεμος των κυρίαρχων.

- Πώς με βάση την κριτική αλληλεγγύη επιχειρούμε να ξεπεράσουμε τον αμυντικό χαρακτήρα των αγώνων για την υπεράσπιση προηγούμενων μοντέλων εκμετάλλευσης και καταπίεσης και πώς συνδέουμε τις επιμέρους κινητοποιήσεις στην κατεύθυνση της συνολικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος. Πώς προωθούμε τη ριζοσπαστικοποίηση και τη συνολικοποίηση των επιμέρους αγώνων μέσα από την ανάδειξη του κράτους και του καπιταλισμού ως τις αιτίες των κοινωνικών προβλημάτων και πώς προωθούμε το όραμα για μια άλλη κοινωνική οργάνωση στη βάση της οριζόντιας λήψης αποφάσεων, της αυτοδιαχείρισης των αναγκών μας, του σεβασμού του φυσικού κόσμου. Πώς παράλληλα με τη συνείδηση της αναγκαιότητας της καταστροφής του κόσμου του κράτους και του καπιταλισμού συγκροτούμε και τις προτάσεις οργάνωσης της κοινωνίας «από τα κάτω». Προτάσεις στην προοπτική για μια νέα εσωτερική οικονομία ανάμεσα στους καταπιεσμένους χωρίς εκμετάλλευση και ανισότητα, μια οικονομία που θα αρχίσει εκ νέου να παράγει στην πόλη και την ύπαιθρο, ως απάντηση στο ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα σε «κρατικοδίαιτη» ή «ιδιωτική» οικονομία.

Η οργάνωση της παραγωγής και της κατανάλωσης όσο και η λήψη των συλλογικών αποφάσεων οφείλει να ανήκει σε όλους: άμεσα και ισότιμα. Μέσα από τολμηρές πρωτοβουλίες στην καθημερινότητα, μέσα από τη μαζική συμμετοχή στους αγώνες, την εχθρότητα απέναντι σε κάθε φορέα εξουσίας, με τη ριζοσπαστική πολιτικοποίηση και τη σύγκρουση μπορούμε να επανεκκινήσουμε. Να επανεκκινήσουμε ένα δικό μας αυτοδιευθυνόμενο παρόν ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Παρεμβάσεις στους ΟΑΕΔ

Το πρωί της Παρασκευής 11 Μαρτίου η συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση πραγματοποίησε παρεμβάσεις στους ΟΑΕΔ του Νέου Κόσμου, του Γαλατσίου και της Πειραιώς. Μοιράστηκαν κείμενα και υπήρξαν κουβέντες με τους ανέργους.

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ

ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Στις μέρες που ζούμε και η τελευταία λέξη που ξεστομίζεται από επίσημα χείλη (κρατικά, επιχειρηματικά, δημοσιογραφικά, κομματικά…) εξυπηρετεί τον κοινό σε όλους τους επικοινωνιακό σκοπό: αυτόν της υποταγής, μοιρολατρίας και διαίρεσης των εκμεταλλευόμενων ώστε οι καπιταλιστές να βαδίσουν ανενόχλητοι τον «ένδοξο» δρόμο της ανάπτυξης και όλοι εμείς αυτόν της μετατροπής μας σε εξαθλιωμένο και υπάκουο (ευέλικτο, κινητικό, ανταγωνιστικό, με όρεξη για σκληρή δουλειά…), εργατικό δυναμικό.


Μέσα στο χάος από μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα που αποτελεί τη συσκευασία της νέας επίθεσης της εξουσίας, υπάρχει η πραγματικότητα. Αυτή του κοψίματος των μισθών, του τέλους των συντάξεων, της εκποίησης σε ιδιώτες του κατηλλειμένου από το κράτος δημόσιου, της καμουφλαρισμένης ή ευθείας καταστολής, του ρατσισμού… Η ανεργία αποτελεί έναν από αυτούς τρόμους, ίσως τον πιο σημαντικό κι αυτό γιατί συμπυκνώνει σχεδόν όλους του άλλους: συνώνυμο της φτώχειας, είναι δοκιμασμένο εργαλείο καταστολής, τροφοδοτεί την ξενοφοβία και τον κανιβαλισμό ανάμεσα στους καταπιεσμένους.


Παρά το προφανές, το σημαντικό στην ανεργία δεν είναι να μην έχεις δουλειά, είναι να μην έχεις έσοδα. Ο μεγαλομέτοχος που κάθεται και εισπράττει μερίσματα δεν είναι άνεργος, είναι κηφήνας. Άνεργος είναι αυτός που καταλήγει να ζει λαθραία. Να ζητιανεύει (την οικογένεια, τους γονείς, τους φίλους, τους περαστικούς…) για τις βασικές του ανάγκες. Από ότι λέει το ίδιο το κράτος, μέσα στο χρόνο οι άνεργοι θα περάσουν το 1000000. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι, σε ένα κόσμο που τα πάντα τα κανονίζουν οι αγορές, χωρίς έσοδα σημαίνει αποκλεισμός, αναξιοπρέπεια. Σημαίνει κατάθλιψη, αλκοόλ, ναρκωτικά, την κυριαρχία ενός ψυχολογικού παράγοντα περιθωρίου που οι αστοί αναλυτές θα χρησιμοποιήσουν για να μετατοπίσουν στον ίδιο τον άνεργο την εύθηνη για την κατάστασή του. Σημαίνει πως οι πλατείες των πόλεων θα γεμίσουν με φτωχούς Έλληνες για τον ίδιο ακριβώς λόγο που γέμισαν με μετανάστες. Όσους βέβαια από τους έλληνες δεν βρεθούν τελικά σε κάποιο Άγιο Παντελεήμονα μιας άλλης Ευρωπαϊκής μητρόπολης…


Το «πρόβλημα της ανεργίας» είναι στο στόμα όλων. Και των «από κάτω» αλλά και των «από πάνω». Είναι λοιπόν ένα «εθνικό ζήτημα» που μας ανησυχεί όλους το ίδιο; Πως θα ζήσουν άλλωστε οι καπιταλιστές αν οι εργάτες τους δεν μπορούν να αγοράσουν τίποτα, αναρωτιούνται παράγοντες (κυβέρνηση, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι) της αγοράς; Πως θα εκλεγούν οι βουλευτές αν δεν έχουν δουλειές να τάξουν αναρωτιέται ενδόμυχα ο κομματικός συρφετός;


Να μια μισή αλήθεια. Και στην ανεργία υπάρχουν δύο στρατόπεδα: Αυτοί που θα μείνουν άνεργοι και αυτοί που θα επωφεληθούν. Και ο πιο έγκριτος οικονομολόγος, αλλά και τα σχολικά βιβλία, μας πληροφορούν πως σε κάθε περίπτωση, στις «οικονομίες της αγοράς» ένα ποσοστό ανεργίας είναι «απαραίτητο». Ειδάλλως τα αφεντικά δεν μπορούν να εκβιάσουν τους εργαζόμενούς τους.


Η ανεργία λοιπόν είναι δομικό στοιχείο του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που έχουμε, ακόμα και σε περιόδους που τα πράγματα «πάνε καλά». Τώρα που τα πράγματα «δεν πάνε καλά» , τώρα που ο στόχοι είναι η «ανταγωνιστικότητα», είναι να ικανοποιηθούν τα ντόπια και διεθνή τραπεζικά παράσιτα, είναι να ανοίξουν και οι τελευταίες κλειστές πόρτες της καθημερινότητάς μας για τις «αγορές», τώρα είναι που η ανεργία αποκτά κεντρική σημασία στα σχέδια της κυριαρχίας, Ελληνικής, Ευρωπαϊκής, παγκόσμιας.


Είναι οι εκπρόσωποί της άλλωστε που το ψιθυρίζουν: με την ορολογία τους «αποπληθωρισμός». Που σημαίνει πτώση της αγοραστικής δύναμης, αύξηση αυτών που ψάχνουν δουλειά και άρα πτώση των μισθών και απόλυτη ελαστικότητα σε ωράρια και απολύσεις, φτηνότερη παραγωγή προϊόντων με ταυτόχρονη αύξηση των κερδών των καπιταλιστών.


Με δύο λόγια, αυτό που λέμε είναι πως κράτος και κεφάλαιο έχουν επιλέξει να ρίξουν στον Καιάδα μια τεράστια μάζα εργαζόμενων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και να κρατήσουν αιωρούμενους πολύ περισσότερους. Η ανεργία είναι ένα γεμάτο περίστροφο που η εξουσία ακουμπάει στο τραπέζι απέναντι στους καταπιεσμένους. Και ας το πάρουν απόφαση και οι «βολεμένοι» των τελευταίων 20 χρόνων: η άρχουσα τάξη είναι και αχάριστη και αδίστακτη. Έχει ήδη αποφασίσει να ξεφορτωθεί το εργατικό δυναμικό που χρόνια συσσώρευε σε τομείς του δημοσίου εξοφλώντας κομματικές και ρουσφετολογικές υποσχέσεις. Δεν θα λυπηθεί ούτε καν τα κατώτερα στρώματά της για να πετύχει τους στόχους της. Πολύ περισσότερο, η άρχουσα τάξη δεν δίνει δεκάρα γι' αυτό το «μεσαίο» πλήθος ατόμων που τα προηγούμενα χρόνια φαντασιώθηκε ότι μπορεί και αυτό να γίνει μέρος της. Πολλά μικρά αφεντικά θα ακολουθήσουν τους υπαλλήλους τους: ο κόσμος των καταπιεσμένων μεγαλώνει γρήγορα. Τα δε μεγάλα αφεντικά, είτε μόνα τους είτε μέσω των «ξένων επενδύσεων» δεν θα αποπληθωρίσουν τα κέρδη τους. Αφού εξασφαλίσουν τους μισθούς που προαιρούνται να δώσουν και τα ωράρια που απαιτούν ελπίζουν να γνωρίσουν τη νέα «ανάπτυξη» και στην Ελληνική και στις διεθνείς αγορές. Στη χειρότερη θα φροντίσει το κράτος που μόνο για τις τράπεζες έδωσε 45 φορές περισσότερα από όσα αφαίρεσε με το κόψιμο των δώρων στους εργαζόμενους (70 δις και 1,5 δις)…


Υπάρχει όμως και ένα στοιχείο ειλικρίνειας στην ανησυχία της εξουσίας για την ανεργία. Η ανεργία δημιουργεί ένα τεράστιο κοινωνικό δυναμικό. Το τι θα κάνει αυτό το δυναμικό είναι που την τρομάζει.


Αν όλοι αυτοί συρθούν στα γόνατα, αν ρίξουν τις ευθύνες ό ένας στον άλλο ή σε αυτούς που έχουν δουλειά, αν ενοχοποιήσουν τους μετανάστες, αν συνταχθούν με κάποιον παλιό ή νέο κομματικό φορέα και εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε κάποια εκλογική αλλαγή, αν μείνουν μονάδες κλεισμένοι στα σπίτια τους τότε η ομαλότητα του καθεστώτος θα συντηρηθεί. Τότε οι πολίτες θα έχουν δείξει «ωριμότητα» και «νέο πατριωτισμό» και παρά τις αλυσίδες που φορούν θα μπορούν μεγαλόψυχα να ευφραίνονται με τα κέρδη των καπιταλιστών και το διεθνές κύρος του κράτους.


Αν όμως δεν γίνει έτσι; Αν οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις αρχίσουν να εμποδίζουν αδιάλλακτα τις απολύσεις συναδέλφων τους;


Τι θα γίνει αν οι άνεργοι συνταχθούν με το ρεύμα της άρνησης πληρωμών; Τι θα γίνει αν εγκαταλείψουν τη συλλογική αυτολύπηση και μοιρολατρία και ριζοσπαστικοποιούμενοι πολιτικά επιτεθούν συνειδητά σε κράτος και κεφάλαιο;


Αν αρχίσουν να φτιάχνονται οργανώσεις ανέργων και εργαζόμενων; Οργανώσεις μαζικές χωρίς κομματικά λουριά, χωρίς ηγεσίες και πάτρωνες, που θα βγούν στο δρόμο, θα συγκρουστούν, θα ανακαταλάβουν και θα δουλέψουν για λογαριασμό τους κλειστούς εργασιακούς χώρους εισάγοντας τον μαχόμενο κολεκτιβισμό ως απάντηση στο ψεύτικο δίλλημα ανάμεσα σε «κρατικοδίαιτη» ή «ιδιωτική» οικονομία.


Τι θα γίνει αν οι άνεργοι κάθε περιοχής συναντηθούν με τις κινήσεις αγώνα, αν φτιαχτούν τοπικά δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν αυτά τα δίκτυα συναντηθούν; Αν εξαπλωθούν οι συλλογικές κουζίνες, η αυτοοργάνωση της κοινωνικής πρόνοιας για παιδιά, γέρους, άρρωστους, Αμεα; Αν ξεκινήσει μια νέα εσωτερική οικονομία ανάμεσα στους καταπιεσμένους, χωρίς εκμετάλλευση και ανισότητα, μια οικονομία που θα αρχίσει να εκ νέου να παράγει στην πόλη και την ύπαιθρο;


Αυτές και πολύ περισσότερες (που ο αγώνας θα αναδείξει) είναι απαντήσεις που δεν ταιριάζουν σε «ώριμους» πολίτες αλλά σε υπερήφανους ανθρώπους που δεν αρέσκονται στις αλυσίδες. Είναι διέξοδοι για το τώρα που ήρθε, που κάνουν όμως και ξεκάθαρη την ανάγκη της συνολικής ανατροπής: Ανθρώπινο ή δίκαιο κράτος και κεφάλαιο δεν μπορούν να υπάρξουν. Ο πλούτος που παράγουμε φτάνει και περισσεύει αν δεν καρπώνονται οι εκμεταλλευτές μας το μεγαλύτερο μέρος του. Η οργάνωση της παραγωγής και της κατανάλωσης, όσο και η λήψη των συλλογικών αποφάσεων οφείλει να ανήκει σε όλους: άμεσα και ισότιμα.


Δεν αυταπατόμαστε για τις δυσκολίες που εμπεριέχουν τέτοιες προτάσεις. Βλέπουμε πως η εξουσία έχει παραλύσει τον κοινωνικό ιστό, πόσο έχει κυριαρχήσει ο ατομισμός, πόσο μαζική και βίαιη είναι η καθεστωτική προπαγάνδα, πόσο επίφοβες είναι απειλές σαν αυτή της ανεργίας. Αν δεν γνωρίζεις καν το γείτονά σου πώς να αυτοοργανωθείς; Αν έχεις παιδιά πώς να αρνηθείς ότι σου επιβάλει το αφεντικό; Πώς να μην εντυπωθούν τα επικοινωνιακά ψέματα όταν πίσω τους υπάρχει ένας καθεστωτικός προπαγανδιστικός στρατός;


Γνωρίζουμε όμως, πως ένα μέρος από το υλικό υπόβαθρο αυτής της σήψης, αυτό της δανεικής καταναλωτικής καβάτζας , αυτό της ψευδούς ταξικής συνείδησης έχει τελειώσει.


Και τώρα πλέον δεν είναι μόνο η αξιοπρέπεια αλλά και η ανάγκη που απαιτεί να απαγκιστρωθούμε από την αθλιότητα.


Άνεργοι και εργαζόμενοι, μέσα από το διάλογο στη βάση, μέσα από τολμηρές πρωτοβουλίες στην καθημερινότητα, μέσα από την καθολική συμμετοχή στους αγώνες, την αλληλεγγύη με τους ομοίους μας, μέσα από την εχθρότητα με κάθε φορέα της εξουσίας, τη ριζοσπαστική πολιτικοποίηση, τη σύγκρουση μπορούμε να επανεκκινήσουμε.


Να επανεκκινήσουμε ένα δικό μας αυτοδιευθυνόμενο παρόν ισότητας, αδελφότητας και ελευθερίας.

Γενική Απεργία | Τετάρτη 23 Φλεβάρη 2011

Η Αλληλεγγύη το Όπλο των Λαών

Κείμενο της συνέλευσης αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση για τη διαδήλωση αλληλεγγύης στους μετανάστες στην Ηγουμενίτσα, την πανελλαδική απεργία πείνας 300 μεταναστών και συνολικότερα πάνω στο ζήτημα της μετανάστευσης.


Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών

Η επέλαση της «αναπτυγμένης», δύσης στην καπιταλιστική περιφέρεια με οικονομικούς και στρατιωτικούς όρους δημιουργεί στρατιές ξεριζωμένων που εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους αναζητώντας μια θέση στον καπιταλιστικό «παράδεισο». Οι μέθοδοι λεηλασίας των υπανάπτυκτων («αναπτυσσόμενες» τις λένε τώρα) χωρών ποικίλουν. Εγκαθίδρυση δικτατοριών, στρατιωτικές επεμβάσεις, αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών κ.α. οδηγούν στην εξαθλίωση των ντόπιων πληθυσμών. Οι ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης που δημιουργούνται εξαιτίας των παραπάνω έχουν οδηγήσει, τα τελευταία χρόνια, στη ραγδαία αύξηση μεταναστευτικών ρευμάτων προς το δυτικό κόσμο μιας και η επιβίωση στις εν λόγω περιοχές καθίσταται αδύνατη.

Όσο η προαναφερθείσα λεηλασία ολοένα και επεκτείνεται και με δεδομένη την έκρυθμη κατάσταση σε μέση ανατολή και κεντρική Ασία (μετά τις στρατιωτικές επεμβάσεις της δύσης την τελευταία δεκαετία) τα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα γίνονται ανεξέλεγκτα και ανεπιθύμητα για την κυριαρχία.

Στους καιρούς της καπιταλιστικής ευμάρειας οι μετανάστες (και ειδικότερα το κομμάτι των «χωρίς χαρτιά» που αποτελεί και την πλειοψηφία) αποτέλεσαν μια δεξαμενή φθηνού και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού για τα αφεντικά, από την οποία θα χρησιμοποιούν όσους κατά καιρούς χρειάζονται σύμφωνα με τις ανάγκες των σχεδίων τους (των κερδών τους δηλαδή).

Η συνθήκη της κρίσης (οικονομικής αλλά και κοινωνικοπολιτικής) σε συνδυασμό με την πληθώρα των ξεριζωμένων, καθιστά μέρος των μεταναστών μη αναγκαίους και απαιτεί τον περιορισμό τους, καθώς πλέον φθηνό εργατικό δυναμικό αποτελεί και ο ντόπιος πληθυσμός. Για αυτό το λόγο η κυριαρχία αναβαθμίζει το κατασταλτικό της οπλοστάσιο απέναντι τους σε όλους τους τομείς. Τόσο στο εσωτερικό με συνεχείς επιχειρήσεις σκούπα, τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, αύξηση και διευκόλυνση των απελάσεων (επαναπροωθήσεων το λένε τώρα), ψήφιση σκληρότερων νομών, όσο και περιμετρικά των συνόρων με τη δημιουργία οργανισμών αναβάθμισης του ελέγχου και της καταστολής (Frontex), με διακρατικές συμφωνίες για τη συνεργασία στρατού και αστυνομίας για την καλύτερη φύλαξη των συνόρων, με την κατασκευή φραχτών με σκοπό την αποτροπή της εισόδου κτλ. Η Δύση θωρακίζει τα σύνορα της αντιμετωπίζοντας τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων που με δική της ευθύνη ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους σαν εισβολείς, που έρχονται να ταράξουν την κανονικότητα (οικονομική, πολιτισμική) των αναπτυγμένων δυτικών κοινωνιών.

Η Ελλάδα τις δυο τελευταίες δεκαετίες αποτέλεσε πόλο έλξης για πολλούς μετανάστες. Καταρχήν για τους κατοίκους χωρών της βαλκανικής, οι οποίοι αποτέλεσαν θύματα της οικονομικής λεηλασίας του πρώην ανατολικού μπλοκ και στους οποίους βασίστηκε το «ελληνικό θαύμα» της ανάπτυξης της χώρας αυτά τα χρόνια (το ότι αυτό το θαύμα αποδεικνύεται σήμερα από θησαυρός σε άνθρακα είναι άλλη κουβέντα). Επιπλέον όμως η Ελλάδα είναι και η βασική πύλη εισόδου για την Ευρώπη, από την ανατολή, για εκατομμύρια πρόσφυγες, οι οποίοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, ως συνέπεια των στρατιωτικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ στις χώρες τους (με τον ελληνικό στρατό να κατέχει περίοπτη θέση σε αυτές). Θα πρέπει να αναλογιστούμε τις συνθήκες με τις οποίες οι μετανάστες προσπαθούν να εισέλθουν στην Ελλάδα με στόχο από εδώ να περάσουν στην δυτική Ευρώπη αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Θύματα κυκλωμάτων δουλεμπόρων που αφού πληρώσουν ότι έχουν και δεν έχουν γίνονται βορά στα ναρκοπέδια του Έβρου ή στα σαπιοκάραβα που στοιβάζονται για να περάσουν το Αιγαίο και καταλήγουν σε καθεστώς δουλείας, για να ξεπληρώσουν τα κυκλώματα δουλεμπορίας. Η πολιτική της Ε.Ε. επιτάσσει την επαναπροώθηση των μεταναστών χωρίς χαρτιά οι οποίοι συλλαμβάνονται σε χώρες της (συνθήκη του Δουβλίνου), πίσω στη χώρα από την οποία εισήρθαν στην Ευρώπη, δηλαδή κατά κύριο λόγο στην Ελλάδα. Αυτό το μέτρο καθιστά σχεδόν ανέφικτη την όποια προσπάθεια για έξοδο από την Ελλάδα σε όποιον το θελήσει και ταυτόχρονα δημιουργεί μια ασφυκτική κατάσταση μετατρέποντας πολλά σημεία του ελλαδικού χώρου σε αποθήκες ανθρώπων. Με αυτό τον τρόπο έχουν δημιουργηθεί τα φαινόμενα Αγ. Παντελεήμονα (η περιοχή αποτελούσε το σημείο συνάντησης), Πάτρας και Ηγουμενίτσας (μιας και πρόκειται για τα λιμάνια που οδηγούν στην Ιταλία).

Η ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση του αριθμού των εξαθλιωμένων μεταναστών, η συσσώρευσή τους σε περιορισμένο χωροταξικό πεδίο, η ανεργία που χτύπησε πρώτα τη δικιά τους πόρτα σε συνδυασμό με την υπάρχουσα συνθήκη κρίσης που οδηγεί στην ανέχεια και την εξαθλίωση και τον μόνιμο πληθυσμό των περιοχών δημιουργεί ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα. Η στρατηγική του διαίρει και βασίλευε του κράτους και των αφεντικών έρχεται να δώσει «απαντήσεις» στα προβλήματα προωθώντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Η αυξανόμενη εξαθλίωση των μεταναστών αλλά και των ντόπιων εντείνει την παραβατικότητα εις βάρος των πιο εύκολων στόχων που είναι οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι και εξαθλιωμένοι. Σε αυτά τα φαινόμενα έρχεται να προστεθεί και να τα διογκώσει η δράση της μαφίας, η οποία σε συνεργασία και με την πλάτη του κρατικού μηχανισμού, αποτελεί μια από τις πιο απάνθρωπες και ταυτόχρονα επικερδείς επιχειρήσεις του καπιταλισμού.

Ταυτόχρονα οι μετανάστες μιας και αποτελούν τη βάση της ταξικής πυραμίδας είναι ευάλωτοι απέναντι στην κυρίαρχη προπαγάνδα που τους θέλει υπαίτιους για τη φτώχεια, την ανέχεια και την υποτίμηση της ζωής.

Η επιβαλλόμενη συνθήκη του κοινωνικού κανιβαλισμού βρίσκει τους μετανάστες θύτες και θύματα σε ένα έγκλημα που διαπράττει το κράτος και το κεφαλαίο εις βάρος όλων μας, και σαν τελευταίος τροχός της άμαξας οι μετανάστες γίνονται λεία στις αδηφάγες ορέξεις των μπάτσων και κάθε λογής φασιστοειδών δηλαδή των κρατικών και παρακρατικών φορέων εξουσίας.

Δεν θα κρυφτούμε πίσω από το δαχτυλό μας, πρόβλημα υπάρχει και είναι μεγάλο. Η υπερσυσσώρευση σε γκετοποιημένες περιοχές, είτε αυτές είναι καταυλισμοί είτε γειτονιές στο κέντρο των αστικών μητροπόλεων, χιλιάδων πεινασμένων κάνει τις συνθήκες διαβίωσης αντίξοες πρώτα για τους ίδιους και μετά για τον υπόλοιπο πληθυσμό. Αυτό όμως που οφείλουμε να δούμε είναι το ποιοι ευθύνονται για την υποτίμηση της ζωής του συνόλου των καταπιεσμένων και δεν είναι άλλοι από το κράτος, το κεφάλαιο και τους συνοδοιπόρους τους (χωρίς να παραβλέπουμε τις ευθύνες κάποιων από τους «από κάτω» που εμποτισμένοι από το εθνικό δηλητήριο και την κυρίαρχη προπαγάνδα αναπαράγουν αντιλήψεις προς όφελος των κυρίαρχων). Ο εχθρός μας δεν είναι ο άλλος καταπιεσμένος και εκμεταλλευόμενος επειδή έχει άλλο χρώμα, γλώσσα, καταγωγή ή θρησκεία, αλλά αυτοί που έφτιαξαν και συντηρούν αυτόν τον κόσμο με μόνο σκοπό τη διαιώνιση της εξουσίας και των κερδών τους. Η μόνη απάντηση που αναλογεί στα σχέδιά τους και στα αποτελέσματα αυτών δεν είναι άλλη από τους κοινούς αγώνες του συνόλου των «από κάτω», ντόπιων και μεταναστών απέναντι στις επιταγές κράτους και αφεντικών. Μια τέτοια αγωνιστική κίνηση είναι και η απεργία πείνας από τις 25 Ιανουαρίου 300 μεταναστών στην Αθήνα, στη Νομική σχολή και στη Θεσσαλονίκη, στο εργατικό κέντρο, οι οποίοι διεκδικούν με αυτό τον τρόπο τη νομιμοποίησή τους και ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους εργάτες.

Με όπλο την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια να μετατρέψουμε τις ασφυκτικές συνθήκες που μας επιβάλλουν σε ασφυκτικό ζωνάρι γύρω από το λαιμό των κυρίαρχων μέχρι την ανατροπή αυτού του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, όπου ο καθένας και η καθεμία θα μπορεί να μετακινείται ελεύθερα και να απολαμβάνει την παγκόσμια φιλοξενία.

Αλληλεγγύη στους 300 απεργούς πείνας από 25 Ιανουαρίου μετανάστες εργάτες.

Ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Γενική Απεργία για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πορεία για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση | 11 Δεκέμβρη 2011

Η παγκόσμια κυριαρχία, έχοντας σήμερα να αντιμετωπίσει μια συνολική συστημική κρίση, επιχειρεί τον εξίσου συνολικό και εξαιρετικά βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας, επιδιώκοντας τον ολοκληρωτισμό, την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης, την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής. Η διατήρηση και η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας επιτάσσει τώρα την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας. Ο ούτως η άλλως εκβιαστικός χαρακτήρας της μισθωτής εργασίας αποκαλύπτεται πια σε όλο του το μεγαλείο, με την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, τη μείωση των μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων, με την απειλή της ανεργίας. Παράλληλα, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι εγκαθιδρύεται ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που οπλίζεται για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αντίσταση στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου.

Την ίδια στιγμή που η τρομοκρατία επιβάλλεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες εκμετάλλευσης οξύνονται, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν πρόθυμα την υπεράσπιση των επιλογών των αφεντικών και τη συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων, προπαγανδίζοντας τον κυρίαρχο λόγο και προωθώντας την υποταγή, ενώ τα κόμματα και οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές προσπαθούν με κάθε τρόπο να χειραγωγήσουν την κοινωνική οργή και να επιβάλουν την κοινωνική ειρήνη, με εκκλήσεις περί «εθνικής ομοψυχίας και συστράτευσης απέναντι στην κρίση».

Η εξουσία επενδύει στο φόβο -με προφανή σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την εκτόνωση της κοινωνικής οργής-, στοχοποιώντας τα πλέον ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια. Ο ανταγωνισμός και η εξατομίκευση, ως δομικά στοιχεία του καπιταλισμού, εν μέσω της γενικευμένης κρίσης τείνουν να λάβουν το χαρακτήρα του ανοιχτού αλληλοσπαραγμού των καταπιεσμένων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη, οι μετανάστες και οι μετανάστριες που έφτασαν στο κέντρο της Αθήνας για να ξεφύγουν από την εξαθλίωση που τους επιφύλαξε η λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της κρίσης, με τα ΜΜΕ, το επίσημο κράτος και τις παρακρατικές φασιστικές συμμορίες να συντονίζονται σε μια ρητορική μίσους και εξόντωσης.

Απέναντι στον ολοκληρωτισμό που επιβάλλει η δημοκρατία, η μόνη πραγματική προοπτική αντίστασης είναι οι κοινοί, αδιαμεσολάβητοι αγώνες των καταπιεσμένων -ντόπιων και μεταναστών-, η αυτοοργάνωση και η συλλογικοποίηση παντού: στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, οφείλουμε στους εαυτούς μας να υπερβούμε το φόβο, την παθητικότητα και την εξατομίκευση και να θέσουμε τους όρους της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, για την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού και των ιεραρχικών δομών των κοινωνικών σχέσεων, που το μόνο που έχουν να υποσχεθούν είναι περισσότερη εκμετάλλευση και καταπίεση.

Για την κοινωνική επανάσταση. Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.


Συγκέντρωση – πορεία Σάββατο 11 Δεκεμβρίου, πλατεία Μοναστηράκι, 11 π.μ.