Ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης και τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό

ΕΝΑΝΤΙΑ

… ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

… ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

 … στη φτώχεια και την εξαθλίωση

Η συνολική κρίση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Μεταφράζεται στην άγρια επιθετικότητα του κράτους και των αφεντικών, την όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Η επιβολή μιας σειράς μέτρων που αναδιαρθρώνουν τις συνθήκες εργασίας δημιουργούν ένα σύγχρονο καθεστώς δουλείας. Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων,  η παρανομοποίηση και η άγρια καταστολή των ταξικών αγώνων σε συνδυασμό με τη γιγάντωση της ανεργίας και της φτώχειας οδηγούν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στον αποκλεισμό από τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά και επιβάλλουν την κοινωνική εξαθλίωση.

… στην κρατική τρομοκρατία

Αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής επίθεσης κράτους και αφεντικών είναι η ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση εναντίον των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Άλλωστε η άγρια εκμετάλλευση και λεηλασία της κοινωνίας συμβαδίζει με την εκστρατεία τρομοκράτησής της και στοχεύει στον ολοκληρωτικό έλεγχο και υποταγή της. Έτσι οι αστυνομικές εισβολές και εκκενώσεις σε κατειλημμένους χώρους αγώνα, οι δικαστικές και κατασταλτικές μεθοδεύσεις εναντίον απεργών, οι βασανισμοί αγωνιστών, οι ευρείες επιχειρήσεις εναντίον των μεταναστών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι φράχτες στα σύνορα, η απόπειρα τρομοκράτησης των τοπικών κοινωνικών αντιστάσεων που μαχητικά στέκονται απέναντι στη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και της ζωής τους (όπως οι αγώνες ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Β.Α. Χαλκιδική) είναι σημεία ενός ευρύτερου κρατικού σχεδιασμού για τη φίμωση κάθε φωνής αντίστασης που ξεπηδά από τα κάτω και βάζει αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική επέλαση.

 … στον κοινωνικό κανιβαλισμό

Το »διαίρει και βασίλευε» και ο κοινωνικός αυτοματισμός αποτελούν βασική στόχευση των κυρίαρχων. Πρόκειται για μια επιλογή που έχει ως στόχο την ενδοταξική αντιπαράθεση μεταξύ των από τα κάτω, τον αλληλοσπαραγμό των φτωχών ώστε να αποπροσανατολίζεται και να εκτονώνεται η κοινωνική οργή που γεννά η αντικοινωνική επίθεση κράτους και αφεντικών. Η εξατομίκευση, ο φόβος και ο κανιβαλισμός επιβάλλονται από τους κυρίαρχους ως όροι ζωής για τους εκμεταλλευόμενους και προβάλλονται ως η μόνη λύση για την επιβίωσή τους  

 … στα φασιστικά τάγματα εφόδου

Οι επίσημες κατασταλτικές δυνάμεις συνεπικουρούνται από τη δολοφονική δράση των σύγχρονων φασιστικών ταγμάτων εφόδου που επιτίθενται ενάντια στα πιο ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια και κάθε διαφορετικό από τα κοινωνικά πρότυπα (μετανάστες, ομοφυλόφιλους, ρομά) αλλά και σε απεργούς, αγωνιστές και ευρύτερα όσους αντιστέκονται στη βαρβαρότητα της κυριαρχίας. Ο επιβαλλόμενος εκφασισμός της κοινωνίας μέσω της διάχυσης του φόβου και του ρατσισμού ενισχύεται από την καθεστωτική πριμοδότηση της δράσης των φασιστικών συμμοριών, ενώ ταυτόχρονα αυτές λειτουργούν και ως αντεπαναστατική εφεδρεία συνολικά του συστήματος.

Απέναντι στη βαρβαρότητα του κρατικού- καπιταλιστικού συστήματος που δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα περισσότερο από τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Απέναντι στην υποταγή και την κοινωνική εξαθλίωση που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι η μοναδική διέξοδός μας είναι οι δρόμοι του αγώνα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, χωρίς αυταπάτες εξωραϊσμού του υπάρχοντος συστήματος. Η μόνη διέξοδός μας είναι η πολιτική- ταξική- κοινωνική οργάνωση στη βάση και η ενδυνάμωση των συλλογικών,  ριζοσπαστικών, χειραφετημένων αγώνων στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και τις σχολές, τους δρόμους. Η μόνη διέξοδος είναι ο αγώνας για την ανατροπή, είναι ο αγώνας για τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Σάββατο 27 Απρίλη, 12 μ.μ,  Πλ. Μοναστηρακίου 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

Αντικαταταλτική – Αντιφασιστική Διαδήλωση το Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Απέναντι στη γενικευμένη βίαιη επίθεση κράτους και αφεντικών δεν υπάρχει κανένα θεσμικό αντίβαρο και καμιά θεσμική λύση. Η μόνη λύση των καταπιεσμένων είναι οι δρόμοι. Η αντίσταση και η οργάνωση των από τα κάτω. Ο αγώνας για τη κοινωνική επανάσταση. Ο αγώνας για μια κοινωνία ισότητας-αλληλεγγύης-ελευθερίας. Αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται ενάντια στη κρατική/παρακρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Απεργία 18 Οκτώβρη-Συγκέντρωση Μουσείο 11πμ

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ συγκέντρωση 10 π.μ. Μουσείο.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Στις συνεχώς σκληρότερες συνθήκες εκμετάλλευσης στους χώρους εργασίας που επιβάλλουν τα αφεντικά μέσα απο την επίταση του εκβιασμού της ανεργίας.
Στη φτώχια και την εξαθλίωση που πλήττουν όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια. Στη στοχοποίηση και τις κατασταλτικές επιχειρήσεις, που συνεπικουρούνται από τη δολοφονική δράση νεοναζιστικών ομάδων κρούσης εναντίον των μεταναστών, του πιο υποτιμημένου και αδύναμου κομματιού της τάξης των εκμεταλλευόμενων, με στόχο την εμπέδωση του φόβου και της υποταγής όλων των καταπιεσμένων.

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΑΣ

Χωρίς αυταπάτες για τον εξανθρωπισμό του κράτους και του καπιταλισμού, μέσα απο την ενδυνάμωση, το πλάτιασμα και τη δικτύωση συλλογικών δομών απο τα κάτω στις γειτονιές, στους χώρους εκμετάλλευσης, στα σχολεία και τις σχολές.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 26/9 10 π.μ. ΜΟΥΣΕΙΟ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

Μοναδική ελπίδα απελευθέρωσης της τάξης μας ήταν και παραμένει ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση

Οι τελευταίες εκλογές προκηρύχθηκαν ως απάντηση του πολιτικού συστήματος στην κρίση κοινωνικής νομιμοποίησής του, όπως αυτή εκφράστηκε στους δρόμους με τις δυναμικές και μαζικές κινητοποιήσεις των δύο τελευταίων ετών, με  αποκορύφωμα την 12η Φλεβάρη. Οι εκλογές, ως θεμελιώδης διαδικασίας ανάθεσης και αντιπροσώπευσης, αποτέλεσαν, έστω και πρόσκαιρα, το σημείο επανανομιμοποίησης της αστικής δημοκρατίας. Έγινε φανερή η αναδιάταξη των αστικών πολιτικών δυνάμεων (κυβερνητικών και αντιπολιτευόμενων) που θα αναλάβουν τη συνέχιση και την ένταση της αντικοινωνικής επίθεσης του κράτους και των αφεντικών στους καταπιεσμένους, οδηγώντας μας σε μεγαλύτερη εξαθλίωση. Από τη μία, το σοσιαλ-νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, το οποίο ανέλαβε την κυβέρνηση και από την άλλη το σοσιαλδημοκρατικό που εκφράζεται κύρια πλέον από το ΣΥΡΙΖΑ, επιφορτίζονται με τη λήψη νέων δυσμενέστερων μέτρων καθώς και με την υπέρβαση των κοινωνικών αντιστάσεων.

Βασικό διακύβευμα και για τα δυο κυρίαρχα κομματικά μπλοκ ήταν η εκτόνωση της διάχυτης κοινωνικής οργής που παράγεται από τις επιβαλλόμενες και διαρκώς επιδεινούμενες συνθήκες εξαθλίωσης και η διοχέτευσή της σε ακίνδυνα για το καθεστώς κοινοβουλευτικά κανάλια. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επιστράτευσαν το φόβο μιας πιθανής χρεοκοπίας, της κατάρρευσης της οικονομίας και του εσωτερικού εχθρού (οροθετικές, μετανάστες, απεργοί) προκειμένου να τρομοκρατήσουν, να προβάλλουν την «εθνική ενότητα» και να αποσπάσουν εκ νέου ένα μεγάλο μέρος της απολεσθείσας συναίνεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του πρότεινε την επιστροφή στο κεϋνσιανό μοντέλο διαχείρισης, προσπάθησε να καλλιεργήσει αυταπάτες για την ύπαρξη λύσεων εντός του καπιταλισμού, προτάσσοντας ως λύση τη συνδιαλλαγή με τους ταξικούς μας εχθρούς. Κατάφερε έτσι, σε μεγάλο βαθμό, να κεφαλαιοποιήσει τις ριζοσπαστικές κινηματικές διαδικασίες των δύο τελευταίων ετών και να αποτελέσει μια νέα δύναμη στήριξης του συστήματος.

Η νεοναζιστική χρυσή αυγή, κρατικό ενεργούμενο από την ίδρυσή της και πολιτικός επίγονος των χιτών και των ταγματασφαλιτών, αποτέλεσε πόλο συνάθροισης κυρίως των ακροδεξιών που «φιλοξενούνταν» μέχρι τώρα στο ΛΑΟΣ και τη ΝΔ. Έγινε προσπάθεια να παρουσιαστεί σε αυτές τις εκλογές ως αντισυστημικό μόρφωμα και καρπώθηκε εκλογικά ένα απογοητευμένο, συντηρητικό τμήμα της κοινωνίας που αποφάσισε να εκφράσει με την ψήφο του τα πιο αντιδραστικά του ένστικτα, όπως αυτά καλλιεργούνται και αναπτύσσονται σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης. Απευθυνόμενη σε αυτά ακριβώς τα ένστικτα, προτείνει ως άμεση λύση τον εθνικισμό και την εξόντωση όσων στοχοποιούνται από το κράτος ως εσωτερικός εχθρός. Αν και επιχειρεί να προβάλλει ένα κοινωνικό προσωπείο, θα χρησιμοποιηθεί στο άμεσο μέλλον όπως και στο παρελθόν ως συστημική εφεδρεία, ενισχύοντας την κατασταλτική και αντικινηματική δράση των επίσημων κρατικών δυνάμεων.

Παρά την τεράστια προσπάθεια των ΜΜΕ και των κομμάτων να μας πείσουν για τη σπουδαιότητα  και την κρισιμότητα «αυτών ειδικά των εκλογών», παρά την προσπάθεια τρομοκράτησης και χειραγώγησης της κοινωνίας, δεν κατάφεραν να πείσουν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, το οποίο έμεινε ασυγκίνητο και δεν συμμετείχε στις εκλογές. Κατάφεραν όμως αυτό που δεν είχαν καταφέρει επί δύο χρόνια, χρησιμοποιώντας κάθε πρόσφορο σε αυτούς μέσο. Την προσωρινή αδρανοποίηση των κινητοποιήσεων, την απομάκρυνση των ανθρώπων από το δρόμο, την ανάσχεση της περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων της κοινωνίας και της κινηματικής ανάπτυξης. Επιπλέον, επέβαλαν μια άκρως συντηρητική ατζέντα «δημόσιας» συζήτησης.

Ως αναρχικοί αντιταχθήκαμε  εξ αρχής σε κάθε εκλογική διαδικασία και συμμετοχή, προτάσσοντας την ταξική-κοινωνική αυτοοργάνωση. Δε θεωρήσαμε ποτέ ότι η συμμετοχή στις αστικές εκλογές με οποιοδήποτε τρόπο, μπορεί να αποτελέσει λύση ή να βελτιώσει τις συνθήκες καταπίεσης και εκμετάλλευσης που υφίσταται η τάξης μας. Η αντίθεσή μας στην εκλογική διαδικασία, προέρχεται από την πάγια θέση μας ενάντια στη διαμεσολάβηση και την ανάθεση. Για εμάς η άρνηση του συστήματος συνεπάγεται την δημιουργία αυτοοργανωμένων, αντιεραρχικών δομών στους χώρους εργασίας, στη γειτονιά, στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, σε κάθε τόπο που οι καταπιεσμένοι συναντώνται και ζουν. Οι δομές αυτές πρέπει να εκκινούν αγώνες, να τους κλιμακώνουν, να ωθούν προς την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Μέσα από την αλληλεγγύη και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, θα αποτελέσουν το πρόπλασμα της αυριανής, ελεύθερης, αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας.

Συνεπώς, μετά τις εκλογές, δεν μπορούμε παρά να συνεχίσουμε να οξύνουμε τον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Για εμάς, ο αγώνας αυτός διεξάγεται συλλογικά, αδιαμεσολάβητα, μακριά από ειδικούς και επίδοξους εκφραστές του, προωθώντας μια συνολική επαναστατική κατεύθυνση. Προτάσσουμε δηλαδή την ανάπτυξη ενός κινήματος ικανού να αντισταθεί και να αντεπιτεθεί, να κινηθεί έξω από τα όρια του συστήματος, ριζοσπαστικοποιώντας τους αγώνες στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ | Η αντιεκλογική προκύρηξη της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

Το μεγαλύτερο προσόν  της «δημοκρατίας» σε σχέση με  τη δικτατορία είναι η ικανότητά της να επιβάλει τα ερωτήματα που τη βολεύουν αντί να προσπαθεί με το περίστροφο να εξασφαλίσει τις απαντήσεις.  Η  ιερή στιγμή της δημοκρατίας είναι οι εκλογές:  εκεί που όλοι, εθνικά ομόψυχοι,  αφέντες και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί, σαν να μην τρέχει τίποτα, ισότιμα υποτίθεται, καλούνται να απαντήσουν το μεγαλύτερο και το πιο πλαστό ερώτημα που μπορεί να τεθεί: ποιοι θα είναι οι δικτάτορες για τα επόμενα χρόνια. Ποιοί θα αποτελέσουν την αισχρή εκείνη  μειοψηφία που θα αναλάβει την πολιτική διαχείριση του κράτους, που θα κάνει κουμάντο στην τεράστια πλειοψηφία  και θα εξασφαλίσει τα συμφέροντα του εαυτού της και των νόμιμων μπράβων, των νόμιμων απατεώνων, των νόμιμων ληστών που στην πολιτική γλώσσα λέμε «καπιταλιστές».
Πολιτικοί, θεσμοί, δικαιοσύνη, αφεντικά, υποψήφιοι δικτάτορες, κανάλια, περσόνες, διανοητές, όλος ο συρφετός αυτών που δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούν στη θέση μας είναι αυτοί που μας ζητούν να πάμε στις κάλπες, να ψηφίσουμε.
Μας προτρέπουν  να προσπαθήσουμε ακόμα και να τους γκρεμίσουμε  από το θρόνο τους ρίχνοντας ένα σημαδεμένο χαρτί σε μία κάλπη…
Δεν μπορεί να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να θεωρεί  πως μέσα από τη διαδικασία της καθολικής ψήφου και της επιλογής αντιπροσώπων  μπορεί να αλλάξει κάτι εις βάρος του καθεστώτος.  Αντίθετα, η ψήφος είναι ένα συγχωροχάρτι για το παρελθόν και μια λευκή επιταγή για το μέλλον μας, μια δήλωση νομιμοφροσύνης, από εμάς τους εκμεταλλευόμενους προς το κράτος και τους καπιταλιστές. Η θέση μας αυτή ως αναρχικοί/ες,  κάνει σαφές πως  όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να κατέβουμε σε εκλογές αλλά ούτε και πρόκειται  να «στηρίξουμε» (ευθέως ή με κλείσιμο του ματιού) κανέναν διεκδικητή εξουσίας. Από το αναρχικό κίνημα, κράτος και κεφάλαιο δήλωση νομιμοφροσύνης δεν περιμένουν. Αυτή η πάγια αναρχική θέση, μετά από δεκάδες εκλογικές αναμετρήσεις που έχουμε ζήσει, αν μη τι άλλο, έχει επιβεβαιωθεί…

Μετά τις γενικές θέσεις ας πάμε και στο τώρα, σε αυτές τις εκλογές.
Μπορεί κανείς και καλοπροαίρετα, να μας αντιτείνει πως η κατάσταση, αυτή τη φορά είναι διαφορετική. Δεν θα επιλεγούν μόνο δικτάτορες, θα δοθεί και μήνυμα για την ίδια την πολιτική κατεύθυνση, για το αν θα έχουμε αύριο να φάμε. Γιατί να πάει χαμένη (ακόμα και ως σκουπίδι) η ψήφος;
Εμείς λέμε πως ακόμα περισσότερο σε αυτές τις εκλογές, στις 6  Μάη 2012,  είναι αναγκαίο να αρνηθούμε την ψήφο.
Μέσα σε 38 χρόνια από την πτώση της χούντας  οι καταπιεσμένοι είδαμε την κατάρρευση των κομμάτων σαν «δημοκρατικών δυνάμεων» κοινωνικής συσπείρωσης και φορέων ιδεολογίας και την αποκάλυψή τους σαν κλίκες δύναμης και εκκολαπτήρια παραγόντων. Είδαμε  χωρίς μακιγιάζ τι είναι το σύνταγμα, τι είναι νόμοι, δικαστήρια, εξαρτημένες και ανεξάρτητες αρχές. Είδαμε  που καταλήγει η «λαϊκή κυριαρχία», συνηθίσαμε στα δακρυγόνα, αντιληφθήκαμε τι είδους τάξη μας έταζαν. Είδαμε τέλος, μέσα σε 2 χρόνια να εξανεμίζονται τα ιδεολογήματα της «σταθερότητας», της «ευμάρειας», της «σιγουριάς για το μέλλον». Είδαμε να χάνεται ότι κερδήθηκε ακόμα και με αίμα, είδαμε να ζητάνε πίσω με τόκο, μέχρι  και αυτά με τα οποία το καθεστώς εξαγόρασε τη σιωπή και την υποταγή ενός μεγάλου κομματιού των καταπιεζόμενων όλες αυτές τις δεκαετίες.  
Οι εκλογές δεν άλλαξαν τίποτα ως τώρα, ούτε εμπόδισαν τα σχέδια κράτους και κεφαλαίου στο ελάχιστο, κι αυτό είναι πλέον ορατό από όλους, να ο λόγος που κάνει αυτές τις εκλογές κρίσιμες για την εξουσία και τη χαμένη αξιοπιστία της.
Κάθε επιχείρημα, κάθε προπαγάνδα, κάθε εξαγορά, προηγούμενων εκλογών έχει γίνει σκόνη.
Η δημοκρατία κινδυνεύει να μείνει γυμνή.
Χρειάζονται επειγόντως καινούρια διλλήματα, όπως και χρειάζονται και καινούριο πολιτικό προσωπικό , ένα συνολικό πακέτο πολιτικής αξιοπιστίας κατασκευασμένο έν ανάγκη (αφού δεν μπορούν πλέον ούτε από τα σπίτια τους να βγουν) στην αποστείρωση των τηλεοπτικών στούντιο. Και έχουν ήδη ξεκινήσει να το κατασκευάζουν:
Όλος ο μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου από τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς, μέχρι τα ρουσφέτια και τα έκτακτα νομοσχέδια και πάνω από όλα τα Media, στοχεύουν στην επιβολή εκείνων των νέων διλλημάτων που θα εκβιάσουν τη συμμετοχή μας στη δημοκρατική αρένα.
Μπροστά στην αποτυχία μιας ολόκληρης περιόδου, αλλά και μπροστά σε μια νέα, ακόμα πιο επίπονη περίοδο που έρχεται, η πολιτική και οικονομική εξουσία προσπαθεί να εμπλέξει ξανά, και να καταστήσει συνυπεύθυνη όλη την καταπιεζόμενη κοινωνία.
Είναι εύκολο να το δει κανείς στην ίδια τη φύση των διλλημάτων: Μέσα ή έξω από την Ευρώπη (δηλαδή με ποια υπερδύναμη θα μοιράζεται το ρόλο του νυχτοφύλακα των καπιταλιστικών συμφερόντων  η ελληνική κυβέρνηση), ευρώ η δραχμή (ποιοι κλάδοι του κεφαλαίου θα ωφεληθούν περισσότερο από την κατάρρευση των μισθών και την εκποίηση του δημόσιου πλούτου με οποιοδήποτε νόμισμα) και φυσικά «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», δηλαδή αν η εξελισσόμενη κοινωνική πτώχευση θα επιτηρείται (προς όφελος των ίδιων πάντα συμφερόντων) από τους «καθωσπρέπει» διεθνείς μηχανισμούς ή θα ξανααναλάβουν αυτό το πόστο οι εγχώριοι τοποτηρητές.
Και το «καλό δίλλημα» έχει πάντα και «τρομακτικές συνέπειες» αν απαντηθεί λάθος: μια βιομηχανία τρομοκρατίας με επικείμενα στρατιωτικά πραξικοπήματα, διεθνείς επεμβάσεις, εθνικούς κινδύνους, λοιμούς, κοινωνική ζούγκλα, έχει αρχίσει να παράγει μαζικά φόβο. Πότε άμεσα και εξόφθαλμα, πότε ύπουλα και έμμεσα: εγκληματικότητα, μετανάστες, πόλεμος των άκρων …
Προσβλητικά  χοντροκομμένη αυτή η προπαγάνδα  επενδύει στον αποπροσανατολισμό που έχει επιφέρει ο καταιγισμός των τελευταίων 2 χρόνων στους καταπιεσμένους, βασίζεται πάνω από όλα στη διάλυση του κοινωνικού ιστού και της αποδυνάμωσης των δομών κοινότητας και των πεδίων ζύμωσης και αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία και του φόβου που παράγει αυτή η διάλυση
Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα αδυναμίας των καταπιεσμένων θέλει να επισφραγίσει με τις εκλογές αυτές το καθεστώς. Και σε αυτήν να στηρίξει τη νέα μακροπρόθεσμη στρατηγική της: με ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, με πολυδιάσπαση του δικομματισμού και την παραγωγή κομμάτων για κάθε γούστο.
Το να εμποδίσουμε κράτος και κεφάλαιο να χτίσουν ένα νέο προφίλ-εργαλείο για τη συνέχιση της επίθεσής τους, το να τους αφήσουμε γυμνούς, χωρίς διλλήματα στα χέρια τους,  είναι κομβικό σημείο στην εξέλιξη του κοινωνικού πολέμου.
Αντισυστημική ψήφος δεν υπάρχει, όπως και δεν υπάρχει δύναμη επαναστατικής ανατροπής που να μετράει τον εαυτό της με εκλογικά ποσοστά.
Αυτοί που μας λένε πως «γιατί να πάει χαμένη μια ψήφος, ας πέσει σε μια ανατρεπτική δύναμη» δεν θέλουν να αντιληφθούν πως ακόμα περισσότερο αυτή τη φορά η κάθε ψήφος θα πέσει στην κάλπη του συστήματος. Θα δώσει ζωή και αξιοπιστία σε έναν νέο κλώνο του με διαφορετικό χτένισμα
Αυτοί που από την άλλη, όψιμα, μας επισείουν τον κίνδυνο της φασιστικής εφεδρείας (και που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαν γραφικό και συμμορίτικο τον αντιφασιστικό αγώνα) ξεχνούν πως ο φασισμός δεν νικιέται στα έδρανα, νικιέται στην κοινωνική βάση και στο πεζοδρόμιο, ξεχνούν πως η «νομιμοποίηση» των φασιστών θα γίνει από αυτούς τους ίδιους όταν θα συνομιλούν μαζί τους  στην ίδια αίθουσα  όπως ήδη το κάνουν σε μικρότερες αίθουσες εξουσίας.
Καλούμε τον κάθε καταπιεζόμενο και εκμεταλλευόμενο να απέχει από την εκλογική διαδικασία. Καλούμε τον καθένα και την καθεμιά να κάνει μια ρητή και ξεκάθαρη επιλογή  άρνησης του στημένου δημοκρατικού παιχνιδιού και απαξίωσης στις μαριονέτες του.
Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι: οι εκλογές είναι η πρόφαση της κυριαρχίας κράτους και καπιταλιστών. Και η άρνηση τους δεν μπορεί παρά να είναι βήμα σε μια μακριά σειρά αρνήσεων και καταφάσεων. Η αποχή του απολίτικου, η αποχή της αδιαφορίας, η αποχή που τελικά θέλει να ψωνίσει  σωτηρία από άλλο «μαγαζί»  (πχ στρατός, βασιλιάς, τεχνοκράτης), η αποχή της μοιρολατρίας είναι το ίδιο υποτακτική με την ψήφο.
Για αυτό και εμείς μιλάμε για ενεργό αποχή.
Μια τέτοια αποχή είναι πηγή φόβου για την εξουσία, είναι πλεονέκτημα στα χέρια μας τις μέρες που έρχονται. Και ας μην αμφιβάλουμε δεν μπορούμε να αφήσουμε κανένα πλεονέκτημα να πάει χαμένο.
Κανείς μας δεν μπορεί να διαφύγει από την ανάγκη να λειτουργήσουμε ως κοινωνία, να πάρουμε αποφάσεις, να παράγουμε και να μοιραστούμε πλούτο. Κανείς δεν θα κρυφτεί για πάντα πίσω  από μία τηλεόραση. Για εμάς η άρνηση του συστήματος συνεπάγεται την άμεση δημιουργία, στην κοινωνική βάση, αυτοοργανωμένων δομών σε μαζική κλίμακα που θα γίνουν κοινότητες αγώνα, κοινότητες αντιθέσμισης, κοινότητες επανοικειοποίησης του δημόσιου πεδίου,  κοινότητες παραγωγής και κατανάλωσης. Η αποχή από τις εκλογές, για να είναι πράξη άρνησης πρέπει να σταθεί πλάι με τη δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, στις πόλεις και τα χωριά. Συνελεύσεων που γίνουν πολιτικοί πυρήνες, πόλοι τοπικής συσπείρωσης και ζύμωσης, δυνάμεις ανακατάληψης και λειτουργίας δημόσιου, τόποι έμπρακτης   ανασύστασης κοινωνικού ιστού.
Πρέπει να σταθεί πλάι  με ένα κίνημα ανέργων που θα συναντηθεί με τους τοπικούς αγώνες και τις δομές τους. Με το πνεύμα της αλληλεγγύης και της ταξικής συνείδησης στους χώρους δουλειάς, με δίκτυα αλληλεγγύης με αυτοοργάνωση της κοινωνικής πρόνοιας για παιδιά, γέρους, άρρωστους, Αμεα, με μια αυτόνομη εσωτερική οικονομία ανάμεσα στους καταπιεσμένους, χωρίς εκμετάλλευση και ανισότητα, μια οικονομία που θα αρχίσει να εκ νέου να παράγει στην πόλη και την ύπαιθρο
Πρέπει να σταθεί πλάι σε ένα νέο, εμπόλεμο συνδικαλιστικό κίνημα βάσης που με το ένα μάτι θα πρέπει να κοιτάει προς τη γενική απεργία διαρκείας  και με το άλλο στη λειτουργία, τον έλεγχο και τη διανομή της παραγωγής.
Πρέπει να πάει μαζί με την ενεργό πολιτική ριζοσπαστικοποίηση και σράτευση. Πρέπει η αγανάκτηση, η οργή, η απογοήτευση να συλλογικοποιηθούν, να αποκτήσουν όραμα και δύναμη να το πραγματοποιήσουν.
Στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, σε κάθε τόπο που οι καταπιεσμένοι συναντώνται και ζουν πρέπει να στηθούν δομές που να εκκινούν αγώνες, να τους κλιμακώνουν, να ωθούν προς την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Για να ξεπεράσουμε επιτέλους την αντίληψη που θεωρεί το κράτος ως τη λογική συνέπεια της υποτιθέμενης ανικανότητας  όλων μας να αυτοδιευθυνθούμε.
Για να ξεπεράσουμε επιτέλους την αντίληψη που θεωρεί τους καπιταλιστές απαραίτητους ως λογική συνέπεια της ανικανότητας όλων μας να μοιράσουμε δίκαια τον πλούτο που παράγουμε.
Για να απαντήσουμε στο μοναδικό αληθινό δίλλημα: καπιταλισμός ή επανάσταση.